Artykuły

>>> Na "Sali Prób" natomiast w tymże teatrze oglądamy sztukę zgoła odmiennego wymiaru. Jest to utwór autora amerykańskiego mło­dej generacji, Franka D. Gilroy'a - "Kto uratuje wieśniaka?" Ten osobliwy tytuł nie oznacza bynaj­mniej tematyki "wiej­skiej": nazwa "wieśniak" użyta jest tutaj jako przy­domek, który bohater dra­matu, zwykły, przeciętny mieszczuch amerykański, otrzymał od swych kole­gów z wojska w czasie wojny. Na przykładzie te­go "zwykłego Amerykani­na" sztuka w sposób przej­mujący obrazuje konflikty nurtujące psychikę genera­cji, która przeszła przez doświadczenia wojny, głę­boką rozterkę, poczucie wyobcowania, rozkład ro­dziny; unaocznia schorze­nia psychiczne, niezaspoko­jone tęsknoty i tragiczną samotność - cechujące właśnie zwykłych, pospoli­tych przedstawicieli "wspa­niałego nowego świata".

Ale sztuka nie jest tylko okrutnym i bezpłodnym nurzaniem się w cierpiętnictwie i sadystycznym ob­razem "piekła życia"; prze­kazuje wiarę autora w niezniszczalność pewnych war­tości głęboko humanistycz­nych. Nawet w rozdartej, najbardziej, jakby się zda­wało, schorzałej i zastygłej psychice tkwią nienaruszo­ne pierwiastki czystego człowieczeństwa, które po­trzebują tylko odpowied­niego bodźca, by przyjść do głosu: przyjaźń, poczucie braterstwa i solidarności w niedoli, instynkt poświęce­nia... To opromienia ponu­ry obraz swoistym świa­tłem i sprawia, że widz wychodzi z teatru przejęty, ale nie zmaltretowany.

Przedstawienie jest bar­dzo dobre: podkreślić trze­ba z uznaniem zarówno in­teligentną i subtelną reży­serię (Jana Świderskiego), jak pomysłową dekorację (Zenobiusza Strzeleckiego), przede wszystkim zaś - doskonałą grę wykonaw­ców trzech głównych ról: Haliny Dobrowolskiej, Wie­sława Golasa i Edmunda Fettinga.