Nos w Teatrze Studio
Nowela jest niewielka, znamy ją wszyscy, no, może prawie wszyscy. Pojęcie o jej rozlicznych walorach, przewrotnym humorze przynosi obszerny fragment zamieszczony w programie Teatru Studio... "Skończone brednie wyrabiają się na świecie. Czasami nie ma w nich odrobiny prawdopodobieństwa - powiada Gogol dodając przy tym - mimo wszystko jednak, kiedy się człowiek zastanowi, to w tym wszystkim, doprawdy, coś jest"...
To "coś" zafrapowało na tyle Bohdana Korzeniewskiego, że nowelkę Gogola przełożył na nowo, adaptował ją dla potrzeb sceny, no, i oczywiście sam wyreżyserował. Dodajmy (dla podkreślenie tego faktu), wyreżyserował w Teatrze Studio, korzystając z koncepcji scenograficznej Józefa Szajny. Trudno rozstrzygnąć, ba, czy na spektaklu zaciążył charakter tej sceny określony jej nazwą, czy też odmienne spojrzenie na funkcję, zadania i formę teatru dwóch takich osobowości jak Korzeniewski i Szajna. Nie zmienia to jednak faktu, że przedstawienie zdaje się nudnawe, a co gorsze, po prostu puste. Nie ma w nim ani humoru Gogola, ani jego zjadliwości. Nie budzi ono grozy, ani wesołości. To zlepek poszczególnych scen, z których kilka przypomina świetność pomysłów Bohdana Korzeniewskiego, a reszta nuży założoną zresztą monotonnością: poszczególne kwestie powtarzane są razy kilkoro, co nie wpływa dodatnio na dynamikę akcji i tak zresztą wątłej.
Być może odbiór, percepcja tego przedstawienia jest sprawą najzupełniej indywidualną; oby znaleźli się tacy, których zafrapuje sama historia nosa, który pędził samodzielny, acz krótkotrwały żywot. Na ogół, chyba w większości, przywykliśmy już do tego, że chodzimy do teatru nie dla składnych, czy pouczających historyjek, lecz szukamy czegoś więcej, co tkwi bądź w warstwie myślowej, bądź też formalnej poszczególnych przedstawień. Staramy się wyłowić owo "coś", co bywa dla nas widzów frapujące. A w tym wypadku nie zastępują tego wątlutkie aluzje do współczesności.
Zespół aktorski, liczny - nie znalazł pola do popisu: więcej nawet, jakby obniżył swe loty i możliwości w stosunku do tych przedstawień, które oglądaliśmy na tej scenie. Strata to dokuczliwa.
