Krystyna Janda jako Maria Callas w Och-Teatrze
"Maria Callas. Master Class" Terrence'a McNally'ego w reż. Andrzeja Domalika w Och-Teatrze w Warszawie. Pisze Witold Sadowy.
Kiedy dziesięć lat temu widziałem Krystynę Jandę w Teatrze Powszechnym na Pradze jako Marię Callas w "Lekcji śpiewu" w reżyserii Andrzeja Domalika, byłem nią oczarowany. Dziś kiedy powróciła do tej roli, nie znajduję słów zachwytu. Jest wielka. Wspaniała. A widziałem w swoim długim życiu wiele znakomitych aktorek. Bogatsza i głębsza w doświadczenia, jakie zgotował jej los, nie gra już dziś Marii Callas. Przeistacza się w nią całkowicie. Na premierze w Och-Teatrze rozentuzjazmowana publiczność zgotowała jej niekończącą się owację na stojąco. Patrzyłem na Nią i nie mogłem oderwać od Niej wzroku. Eksplodowała jak wulkan. Podziwiałem Ją i chłonąłem każde Jej słowo. Przez trzy godziny trzymała widownię w napięciu. Prowadziła z nią dialog. A na scenie także ze śpiewakami o cudownych głosach, którzy przyszli do wielkiej Callas na przesłuchanie. Po spektaklu poszedłem do Niej za kulisy. Padłem przed Nią na kolana, co nie jest rzeczą łatwą w moim wieku, i powiedziałem Jej, że jest genialna. Dorównała swoim mistrzom i tak jak oni pozostanie na zawsze w historii polskiego teatru. Zawdzięcza to nie tylko talentowi, jakim została obdarowana przez Boga czy też naturę, jak kto woli, ale także dzięki wytrwałości i ciężkiej pracy. Od rokującej nadzieje młodej aktorki debiutującej na scenie Teatru Ateneum przeszła ogromną drogę. Dziś jest wielką, niepowtarzalną osobowością. Jej talent błyszczy pełnym blaskiem. Ma swoją publiczność i wielbicieli. Zachwyca widownię. Chodzą na Nią tłumy. To Ona przywraca mi wiarę w dzisiejszy teatr, który nie musi być wulgarny i odarty z piękna. Bełkotliwy i hochsztaplerski. Może być piękny i dawać ludziom radość. Tak jak robi to Ona. Mówi o posłannictwie i wielkiej miłości do teatru. Mówi też o tym w spektaklu wielka Maria Callas. A także wielu innych dzisiejszych aktorów, dla których teatr jest wszystkim.
