Striptease
ANDRZEJ ZAORSKI przytacza anegdoty zza kulis Teatru Ateneum w Warszawie.
Teatrowi Ateneum patronował przedwojenny aktor Stefan Jaracz. W latach 70., kiedy tam występowałem, stanowisko dyrektora zajmował Janusz Warmiński. Jego żoną była Aleksandra Śląska [na zdjęciu], zatem teatr nazywaliśmy zagłębiem śląsko-warmińskim. Śląska - to był sceniczny pseudonim. Pani Aleksandra miała nazwisko Wąsik. Pamiętam, że za moich czasów ktoś na jej portretach domalowywał delikatne wąsiki. Natomiast Warmiński przedtem nazywał się Lewandowski. Pod tym nazwiskiem opublikował też parę sztuk. Opowiadano dowcip:
- Dlaczego dyrektor Ateneum zmienił nazwisko? - Bo gdyby ktoś zapytał złośliwie: - Tak? Warmiński? A jak przedtem?
- Jak to, jak?! Lewandowski!
Grał wtedy w Ateneum nieżyjący już i kompletnie zapomniany aktor Stefan Środka. Był to tzw. prawdziwek, to znaczy, nie słysząc nigdy o Stanisławskim, grał jego Metodą. Wszystko musiało być realistyczne. Jak kogoś złapał za rękę, to tamten miał siniaki od chwytu mocarnych palców Środki. Kiedyś, jeszcze w latach 50., próbowano sztukę, w której padało mało jeszcze wtedy znane w Polsce słowo striptease. Trzeba nadmienić, że Warmiński lekko seplenił, tzn. nie wymawiał dźwięku "s", kiedy po nim następowała głoska "t". W pewnym momencie dyrektor mówi:
- "Tefan! Ty tam masz w tekście takie słowo - triptiz."
- "No, mam."
- "Ale ty je wymawiasz "triptiz"."
- "No, tak!"
- "A to trzeba powiedzieć triptiz."
- "No, triptiz..."
- "Nie, Tefan! Ty mówisz: triptiz a tam jest triptiz."
- "Ludzie, trzymajcie mnie!" - Środka, mało nie rzucił się z pięściami na Warmińskiego.
- "Przecież ja mówię - triptiz."
Wszyscy już płaczą w rękaw, a ci swoje! Triptiz, triptiz...
W sali prób, w Ateneum, stało gipsowe popiersie Stefana Jaracza podpisane jego imieniem i nazwiskiem. Nie wiem, kto to zrobił, w każdym razie litera "S" była obłupana i pozostał tylko napis: TEFAN JARACZ.
