Artykuły

Arystokratyczna rodzinka zjechała się na urodziny najstarszej siostry, ale wytworny zjazd przekształca się, mimo woli, w pranie rodzinnych brudów. O, nie jest to pranie w naturalistycznym wydaniu - mydli­ny opalizują filozoficzną poezją, w oparach unowocześnionej mitologii greckiej.

Niby to antyczna tragedia, ale o krok od "dziwacznej farsy, śmiesznej jak pantomima z dręczącego snu" (tak to określa jeden z bohaterów sztuki). Atmosfera I aktu wciąga i fascynuje, w drugim -rzecz się nieco rozkleja. Sam autor, nestor nowoczesnej poezji angielskiej i orędownik poetyckiego dramatu, przyznał ponoć, że grecki wątek kłóci się tu ze współczesną kanwą.Scenografia Ewy Starowieyskiej bajecznie oddaje nastrój sztuki: salon-biblioteka z pozorami klasycznego ładu, a na ścianach, tu i ówdzie, pęknięcia, szczeliny "unerwione" niby przyczajone pioruny. Piękne są też suknie pań: wytworne, nieco helleńskie. Ale tu właśnie wkrada się nieporozumienie, bynajmniej niedrobne: Jedna z bohaterek podkreśla kilkakrotnie, że musi się przebrać do uroczystego obiadu,a tymczasem jest już ubrana aż nazbyt wykwintnie. Tego sztucznego wykwintu trochę za wiele w całym przedstawieniu, chyba wbrew założeniom autora, który tak mówi o współczesnym dramacie poetyckim:...ludzie skłonni są tolerować wiersz w ustach postaci odzianych w stroje zamierzchłych epok; powinni nauczyć się słuchać go od osób ubranych tak, jak my, mieszkających w domach i mieszkaniach, w jakich my mieszkamy..."

Z całkowitą naturalnością poruszają się w tym sztucznym świecie chyba tylko Aleksander Dzwonkowski (Karol Piper). pełnokrwisty dżentelmen o nieodpartym komizmie oraz Gustaw Lutkiewicz (służący i szofer w jednej osobie),unowocześniony kamerdyner, angielski w każdym calu. Ale też przyznajmy, że większość po­zostałych ról zbudowana jest przez autora nie tak jednorodnie. Reżyser i aktorzy nie zdołali też w pełni zestroić dwóch rozbież­nych tonacji. Najlepiej udaje się to Danucie Kwiatkowskiej, tra­gicznej solenizantce tej szczególnej uroczystości rodzinnej.