Poznań. Izabella Cywińska w Teatrze Nowym
Po sobotnim i niedzielnym [18-19 kwietnia] pokazie "Wiśniowego sadu" w Teatrze Nowym Izabella Cywińska spotka się z publicznością. Słynna reżyserka będzie promowała swoją autobiograficzną książkę "Dziewczyna z Kamienia".
"Wiśniowy sad" w reżyserii Cywińskiej to wzruszająca opowieść o próbie odnalezienia porzuconego przed laty domu. - "Wiśniowy sad" to sztuka o ludzkich uczuciach, przywiązaniu do tego, co minęło. Sztuka o niezrozumieniu NOWEGO, które nieuniknione - opowiadała przed premierą reżyserka.
Po pokazach w sobotę i w niedzielę odbędą się spotkania z reżyserką, której autobiograficzna książka "Dziewczyna z Kamienia" pojawiła się w księgarniach w ubiegłym miesiącu. - "Postanowiłam, że opiszę wszystko. Dobre i złe rzeczy, te powszechnie znane i te dotąd ukryte... Wszystko co pamiętam, co przeżyłam, co zrobiłam... Wszystko, czego się wstydzę i z czego jestem dumna... Nawet to, o czym tu zamilczę, także jest częścią tego wszystkiego" - tak o swojej książce pisze sama Izabella Cywińska.
Legenda teatru opowiada w niej m.in. o ocalałej z wojny dziewczynce z pałacu, o życiu ziemiaństwa w powojennej Polsce, o przemianach społecznych, politycznych i kulturalnych kolejnych lat PRL-u i III RP oraz o poznańskim Teatrze Nowym, który stanowi ważny punkt na mapie jej życia. - "Teatr Nowy. Ta nazwa rzeczywiście coś dla mnie znaczyła. Nowy teatr, nowe wyzwania, ja znów byłam nowa w kolejnym teatralnym miejscu. Czekały na mnie nie tylko nowe mury, szukałam także nowego ducha. Wiedziałam, że nie da się kaliskiego modelu zaimplantować w Poznaniu bez zmian. Inna skala odpowiedzialności, inne wyzwania, inna publiczność Nie mam czasu na eksperymenty. Każdy mój błąd ludzki lub repertuarowy urośnie do rangi teatralnej katastrofy. Jako dyrektor muszę znaleźć sposób na stworzenie warunków, w których moi aktorzy mogliby się znowu rozwijać" - czytamy w "Dziewczynie z Kamienia".
Izabella Cywińska przyjechała do Poznania w 1973 roku razem z mężem (aktorem Januszem Michałowskim) z Kalisza, gdzie przez kilka lat była dyrektorką Teatru im. W. Bogusławskiego. Stworzyła Teatr Nowy przy ul. Dąbrowskiego i spektaklami rozsławiła jego zespół na całą Polskę. W 1981 roku wyreżyserowała w nim głośne przedstawienie "Oskarżony: Czerwiec Pięćdziesiąt Sześć", za które w stanie wojennym została internowana. W latach 1989-1990 była ministrem kultury w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, pełniła także funkcję prezesa Fundacji Kultury, jednocześnie zasiadając w Radzie do spraw Kultury przy Prezydencie RP.
