Artykuły

Dydaktyka? Ej,skądże! Fabuła tu przecież błaha,krucha: stary bęcwał chce się żenić. Przede wszystkim więc zabawa. Stwarza ją zresztą sam Gogol mistrz wielkiego satyrycznego portretu,mistrz humoru sytuacyjnego i nawet nie trzeba wiele do tej zabawy dokładać. Ot,można tylko trochę groteskowo przerysować niektóre sytuacje i postacie,przydać elementów bufonady. Wcale to nie zaszkodzi,wbrew pewnym opiniom,a zabawa może tylko zyskać na ostrości i pikanterii. I może być zabawą naprawdę znakomitą. Dokazał właśnie tej sztuki reżyser Jan Świderski,dokazali również aktorzy. Całe przedstawienie "Ożenku" w warszawskim teatrze "Dramatycznym" jest solidnym łaskotaniem widza. Scena pierwszej zbiorowej prezentacji konkurentów do ręki Agafii Tichonowny - gdy czterech zramolałych kawalerów(a co jeden to "lepszy")cisnąć się,rozpychając zajmie miejsce na kanapie - tworzy portret godny znakomitego karykaturzysty. Albo scena pierwszego sam na sam "zakochanych"...Trzeba jednak widzieć te wszystkie pokraczne figury,trzeba posłuchać ich rozmów towarzyskich. Oto oni:

Pokraczny Jaicznica (Feliks Chmurkowski)- ledwie ze swym brzuchem mieszczący się w drzwiach, ciężki, niedźwiedziowaty, a podskakujący jak pokojowy pudelek. Sztucznie dystyngowany oficer (Jan Świderski) - o twarzy wyciągniętego z trumny wisielca. Przede wszystkim jednak zramolały Podkolesin (Aleksander Dzwonkowski) - ogarnięty "wolą Bożą", a lękliwym jak młodzieniaszek na pierwszej randce. Wreszcie Agafia Tichonowna (Helena Dąbrowska) - zażywna, zawiesista w kształtach niewiasta z kaprysami i grymasami dziecka. Poza tym dołożył do tej zabawy swoje trzy grosze i scenograf, wywijając na głowach bohaterów kapitalne fryzury i ubierając ich w bardzo farsowe stroje. Słowem - śmiejmy się!