Artykuły

Równocześnie z aktorstwem chciał studiować germanistykę. Nie zrealizował marzenia, ale świetnie zna niemiecki. Tłumaczy teksty, reżyseruje przestawienia w teatrze w Schwedt. Jest pierwszym polskim aktorem, który wcielił się w postać Karola Wojtyły.

Jest naturalny, optymistycznie nastawiony do życia. Budzi sympatię. - Ale różne przywary nie są mi obce - mówi. Chciał jak rodzice (są stomatologami) zostać lekarzem. Jednak w liceum trafił do kółka teatralnego. Wciągnęło go to bardzo, z pasji postanowił uczynić zawód. - Kiedy powiedziałem, że zdaję do szkoły teatralnej, rodzice nie protestowali. Chcieli tylko wiedzieć, czy świadomie wybrałem zawód, zdawali sobie sprawę, że aktorstwo nie daje stabilizacji. Kiedy dostałem się do PWST, byli ze mnie dumni. Nadal są szczęśliwi, że robię coś, co mnie cieszy - mówi Cezary Morawski.

Równocześnie z aktorstwem chciał studiować germanistykę. Nie zrealizował marzenia, ale świetnie zna niemiecki. Tłumaczy teksty, reżyseruje przestawienia w teatrze w Schwedt: "Pommerland ist abgebrannt", "Policja" Mrożka, "Ziemlich beste Freunde".

"Kopia lepsza niż oryginał" zażartował papież

Na scenie zadebiutował na III roku w spektaklu "Gdy rozum śpi" Antonio Buero Vallejo w reż. Andrzeja Wajdy. Po studiach grał w stołecznych teatrach: Współczesnym, Powszechnym, Ochoty. Na ekranie zadebiutował rolą Rudego w "Akcji pod Arsenałem" Jana Łomnickiego. - Do roli przygotowywałem się długo i starannie. "Kamienie na szaniec", "Akcja pod Arsenałem", pamiętniki Zośki zawierające wspomnienia o Rudym to była moja lektura - mówi.

Jest pierwszym polskim aktorem, który wcielił się w postać Karola Wojtyły. - W filmie "Z dalekiego kraju" Krzysztofa Zanussiego najtrudniejsza była scena mszy prymicyjnej, którą oczywiście musiałem odprawić po łacinie. Łaciny, na szczęście, uczyłem się w szkole, trudność polegała na opanowaniu gestów w liturgii. Podczas zdjęć w Rzymie wraz z ekipą byłem na audiencji u Jana Pawła II. Z każdym się przywitał, każdemu dał różaniec. Gdy doszedł do mnie, zażartował: - No, kopia lepsza od oryginału.

Równie ważne, jak praca, są dla niego dom i rodzina. Z Anną Zagórską wiele lat mijali się na korytarzach Akademii Teatralnej, gdzie oboje wykładali. Pewnego dnia poprosił ją o współpracę. Ponownie spotkali się w 1989 r. On w Kaliszu reżyserował "Zemstę", ona czuwała nad techniką mowy. Ślub wzięli w 2001 r. Dziś żartują, że połączyła ich... zemsta.

Pani Anna, absolwentka Filmówki, grała w teatrach: Polskim, Syrenie, a ostatnio w Teatrze 6. Piętro w Warszawie. Dziś możemy ją oglądać w "Ani z Zielonego Wzgórza" (Małgorzata Linde) w Teatrze Kamienica w Warszawie. Jest specjalistką w zakresie techniki i ekspresji mówienia oraz wystąpień publicznych. Uczyła gwiazdy sceny i filmu, dziennikarzy i prezenterów m.in.: "Wiadomości", "Panoramy", "Teleexspressu". Współpracowała z radiem BBC w Londynie i Warszawie.

Kiedy pani Anna i pan Cezary zdecydowali się rozpocząć razem życie, oboje byli po przejściach. On z pierwszego małżeństwa miał dzieci. Tomasz ukończył ekonomię międzynarodową na UW, jest producentem filmowym, Małgorzata, absolwentka iberystyki, obecnie wychowuje 2-letnią córeczkę Jagódkę. Michał, syn pani Anny, studiuje na SGGW biotechnologię.

Dajemy sobie poczucie bezpieczeństwa

- Czy nowy związek buduje się ostrożniej? Na pewno mądrzej - wyznaje pan Cezary. - Mamy za sobą pewne doświadczenia, świadomość popełnionych błędów. W codziennej gonitwie łatwo niezauważalnie oddalić się od siebie. Miłość to podstawa, ale równie ważne jest to, aby się lubić, szanować, rozmawiać ze sobą i umieć się słuchać. Dajemy sobie poczucie bezpieczeństwa. Ale i wolności. Łączą nas podobne poglądy na życie. No i pasje. Obydwoje lubimy podróże, żeglarstwo.

Cezarego Morawskiego możemy , oglądać w "Klubie mężusiów" w Teatrze Capitol w Warszawie, "Kochaj albo rzuć" i w "Kibicach" w Teatrze TM (Tomasza Mędrzaka).

Na zdjęciu: Cezary Morawski w monodramie "Aktor... to aktor.... to aktor"