Sto lat młodości
Danuta Szaflarska nie pasowała do siermiężnej stalinowskiej rzeczywistości. Trudno ją było sobie wyobrazić jako postać z ludu. Dlatego też w tamtym czasie na nadmiar propozycji filmowych nie narzekała - pisze Jan Bończa-Szabłowski w Rzeczpospolitej.
Kiedy się zorientowałam, że mam 18. urodziny wspak, czyli 81 lat, poczułam się, jakbym przyszła na świat za czasów Mieszka I - powiedziała mi niegdyś Danuta Szaflarska. Było to wyznanie przewrotne. I choć 6 lutego aktorka obchodzi setne urodziny, jest przecież kobietą. A kobietom wieku wypominać nie wypada.
Przed rokiem, gdy odbierała Złote Berło Fundacji Kultury Polskiej [na zdjęciu], zasiadła na specjalnym tronie. Podziękowania zaczęła z uśmiechem: "Ja, Danuta I". Wszyscy zgromadzeni w Teatrze Narodowym widzowie przyjęli to zdanie z pełną aprobatą. Bo jej panowanie nad wyobraźnią, dobrym smakiem, otwartością na drugiego człowieka, nad normalnością trwa już wiele lat. A elektoratem jest kolejne pokolenie widzów filmowych i teatralnych. To ich właśnie Danuta I Wielka przekonuje, że nie warto w życiu chodzić na skróty, że aktorowi, mimo chwilowych pokus finansowych, nie opłaca się ulegać komercji, że własne nazwisko warto cenić, choćby dlatego, by mieć potem szacunek dla samej siebie.
Danuta Szaflarska należy do wybrańców losu, którzy bez względu na wiek zawsze są młodzi. Wciąż jest aktorką nowoczesną, do której garną się reżyserzy starszego i młodego pokolenia. Wciąż jest osobą pełną temperamentu i normalności. Spotkać się z nią na dłuższą rozmowę jest szczególnym przywilejem. Wielokrotnie odmawiała tym, którzy chcieli napisać o niej książkę. Czuję się więc prawdziwym szczęściarzem, bo miałem okazję rozmawiać z Nią kilkakrotnie. Opowieści Jej Wysokości Danuty I uzupełnione o kolejne spotkania układają się w fascynującą historię o niezwykłym zwykłym człowieku.
