Artykuły

I znowu oglądamy typową dla Iredyńskiego sytuację. Zamknięty świat, mikrokosmos, model, na którym au­tor przeprowadza studium etiologii społecznej. I znowu jest tak jak w "Jasełkach mo­derne", "Żegnaj Judaszu" czy w "Dobroczyńcach". Iredyński wyznał przecież kiedyś: "ja piszę ciągle jedną i tę samą sztukę. Warianty jednego dramatu. Wszystkie moje sztu­ki są o przemocy, takiej czy innej, ale o przemocy". To prawda. Ale każda z nich jest inna, są też wśród tych wariacji na wielki temat społe­czny i psychologiczny sztu­ki lepsze i gorsze.

"Sama Słodycz" należy bez wątpienia do lepszych. Anali­za mechanizmu przemocy i je­go działania na grupę ludzi przeprowadzona jest tu bar­dzo precyzyjnie, a odkrycie sprężyn tego mechanizmu i od­wrócenie jego skutków - przeprowadzone po mistrzow­sku. Świetny jest także dialog sztuki: ostry, błyskotliwy, bez pustych miejsc.

Powodzenie przedstawień "Samej Słodyczy" zależeć będzie w pierwszym rzędzie od reżyserii dialogu. Jan Brat­kowski skoncentrował się na tym zadaniu i osiągnął bar­dzo piękne wyniki. Dialog ma w tym przedstawieniu blask, spięcia są ostre i zaskakujące. Zadecydowała o tym także trafna obsada sztuki. Przede wszystkim Marta Ławińska w roli tytułowej. Ukazała przemianę, zachodzącą w bo­haterce sztuki w sposób przy­noszący poklask jej kunszto­wi. Była w pierwszym akcie łagodną, nieśmiałą, potulną dziewczyną, "samą słodyczą", by przeobrazić się w akcie drugim w twardego, zimnego, bezwzględnego zwycięzcę. Bar­dzo dobrym partnerem Ławińskiej był Igor Przegrodzki, ja­ko mistrz, którego uczeń prze­wyższył w tej groźnej grze. Rolę Mężczyzny IV zagrał przekonująco Ferdynand Matysik.

Spośród pozostałych wy­konawców ról, pozostających w tle sztuki wymienić należy Igę Mayr, Eliasza Kuziemskiego, Mirosławę Lombardo, Romualda Michalewskiego i Bogusława Danielewskiego.