Głośne milczenie?
"Koncert życzeń" w reżyserii Yany Ross, niemy monodram w wykonaniu Danuty Stenki to intymna opowieść o samotności kobiety w średnim wieku, którą obserwujemy niejako uwięzioną w mikrokosmosie własnego mieszkania - z Festiwlu Boska Komedia pisze dla e-teatru Michał Centkowski.
W mechanicznej powtarzalności działań, w rutynie i pedanterii bohaterka spektaklu próbuje rozpaczliwie odnaleźć sens, nadać formę pustej, trywialnej egzystencji, a jednocześnie ukryć zmęczenie, smutek, wypalenie.
Przez ponad godzinę, przyglądamy się zwykłym codziennym czynnościom, najzwyczajniejszemu z dni, jakbyśmy uczestniczyli w klinicznej obserwacji pacjenta. I od początku niemal towarzyszy nam przekonanie, że coś musi się ostatecznie wydarzyć. I coś się u kresu tego spektaklu wydarza. Transgresja następuje, niestety jak sądzę, zbyt późno. Spektakl świadomie, wystawia na próbę zdolności percepcyjne widza. Problem w tym, że po upływie kilkudziesięciu minut jego uwaga powoli odkleja się od tego, co dzieje się "na scenie". I raczej nie wraca. Trudno także wyzbyć się wrażenia że, gdyby nie charyzma Stenki, której wirtuozeria polega na absolutnej powściągliwości w używaniu aktorskiego rzemiosła, to ta co prawda anonimowa, a jednak na swój sposób bliska nam wszystkim bohaterka, przestałaby nas interesować znacznie szybciej...
Z drugiej strony, przyglądając się scenicznemu eksperymentowi, narasta w widzu ochota by naruszyć integralność teatralnej rzeczywistości, zaburzyć rytm procesu. I być może to właśnie jest ukrytym celem "Koncertu życzeń". Choć przestrzeń dziania się, pozornie otwarta, z uwagi na dość precyzyjne zakomponowanie (wydzielona za pomocą podwyższenia), jest jednak wyraźnie określona.
Tę skromną i intymną opowieść z pewnością inaczej odbiera się w znacznie mniejszym, niż to miało miejsce na festiwalu, gronie widzów. Tutaj widowiskiem stała się bowiem walka o miejsce z najlepszym widokiem na gwiazdę. Ostatecznie jednak artystyczna marka Danuty Stenki zrobiła swoje.
