Filozofia dla dzieci
"Siódme Niebo" w reż. Lecha Chojnackiego w Teatrze Animacji w Poznaniu. Pisze Olgierd Błażewicz w Głosie Wielkopolskim.
Poznański Teatr Animacji potrafi swych widzów zaskakiwać nowym widzeniem sensu sztuki dla dzieci, inną niż zazwyczaj formułą spektaklu. "Siódme niebo" nie mieści się w dotychczasowej poetyce tego teatru. Mamy tu do czynienia z poetycką przypowieścią filozoficzną, stawiającą dziecięcym widzom trudne pytania, dotyczące i samotności, odmienności, przyczyn braku akceptacji i odrzucania. Wszystko to ujęte zostało w formułę widowiska przywodzącego na myśl plastycznego performance, a więc ciągu zdarzeń skierowanych na tajemnicę, a tym samym zmuszającego dziecko do uruchomienia gry wyobraźni.
W tak pojmowanym spektaklu nie ma zabawnych sytuacji i postaci, nie ma też, owej tak charakterystycznej dla przedstawień dla dzieci, nici porozumienia między sceną a widownią. Widz dziecięcy śledzi spektakl w milczeniu i skupieniu, ale co dociera do niego i jak to pojmuje pozostaje właściwie do końca niewiadomą. W dużym stopniu taki charakter spektaklu narzucił przeniesiony z kart książki poetycki i posługujący się językiem abstrakcji tekst książki Joanny Haręży o samotnym i spragnionym przyjaciół bezimiennym kruku. Reżyser, a zarazem adaptator sceniczny książki Roman Chojnacki skoncentował uwagę na zachowaniu poetyckiego przesłania tekstu. Przedstawienie jest przez to statyczne, pozbawione wyraźnej osi dramaturgicznej oraz wyrazistych aktorsko postaci Jest natomiast efektowne wizualnie, a jego scenograf Bohdan Cieślak, proponuje w nim nowe środki i sposoby animacji światła i ruchu.
