Władysław Hańcza - teatrem zaraził się w Poznaniu
WŁADYSŁAW HAŃCZA choć urodził się w 1905 roku w Łodzi swoją karierę aktorską zaczynał w Poznaniu. Do stolicy Wielkopolski trafił w 1924 roku właściwie z przypadku. Swoją karierę zawodową młody Władysław Tosik (bo takie było rodowe nazwisko Hańczy) wiązał z włókiennictwem. Gdy jednak sprawy rodzinne przeszkodziły mu w wyjeździe na wymarzone studia do Belgii trafił do Poznania.
Na tutejszym uniwersytecie studiował filozofię i polonistykę. W 1927 roku rozpoczął dodatkowo naukę w Szkole Dramatycznej przy Teatrze Polskim. Właśnie na deskach tego teatru zadebiutował. W1927 roku zagrał swoją pierwszą rolę - Hermesa w "Nocy listopadowej". W Poznaniu w 1929 roku zdał egzamin kwalifikacyjny i został pełnoprawnym aktorem. Do wybuchu II wojny światowej grał w Teatrze Polskim przez kilka sezonów: do 1930 roku, później w latach 1933 -1937. W latach 30. zmienił też nazwisko Tosik na bardziej sceniczne Hańcza.
Później występował w Łodzi, tuż przed wybuchem wojny przeniósł się do Warszawy, gdzie miał grać w Teatrze Narodowym. Nie zdążył. Do wybuchu Powstania Warszawskiego pracował jako magazynier, występował też w konspiracyjnym teatrze poezji. Po upadku powstania trafił do obozu pracy w Chociebużu, gdzie zastało go wyzwolenie.
Po powrocie do kraju grał na deskach Teatru Wojska Polskiego w Łodzi, później krótko w Krakowie, gdzie zadebiutował jako reżyser. Od 1948 roku aż do śmierci w 1977 roku był aktorem Teatru Polskiego w Warszawie. Do 1953 roku był także głosem "Polskiej Kroniki Filmowej".
Polacy pamiętają go przede wszystkim z wybitnych ról filmowych : Władysława Kargula w trylogii Sylwestra Chęcińskiego ("Sami swoi", "Nie ma mocnych", "Kochaj albo rzuć"), Boryny z ekranizacji "Chłopów" Jana Rybkowskiego i Janusza Radziwiłła z "Potopu" Jerzego Hoffmana.
Zanim jednak w 1967 roku wcielił się w Kargula - przesiedleńca z Kresów, miał już na swoim koncie sporo ról filmowych. Zadebiutował na ekranie w 1946 roku w obrazie Stanisława Wohla oraz Józefa Wyszomirskiego "Dwie godziny". Dwa lata później zagrał w filmie "Stalowe serca", w 1953 roku - w biograficznym "Żołnierzu zwycięstwa". Z ról teatralnych wystarczy wymienić Senatora w "Dziadach", Fiodora w "Braciach Karamazow", Borysa Godunowa czy króla Leara.
Zmarł nagle 19 listopada 1977 roku. Został pochowany na Powązkach.
