Artykuły

według Arystofanesa wyhodował Andrzej Jarecki z towarzysze­niem Agnieszki Osieckiej (piosen­ki!). Wystawił w Teatrze Drama­tycznym m. st. Warszawy (kiedy wreszcie będzie się nazywał po lu­dzku - Teatr im. Leona Schillera?) - Konrad Swinarski, tegoroczny laureat, którego cichy festiwal za­czął się właśnie w Warszawie. Mu­zyka (całkiem zabawna) Stanisła­wa Prószyńskiego. Choreografia - samego Witolda Grucy, nader lek­ka i zręczna. Scenografia Andrze­ja Sadowskiego - byłaby najlep­szą rzeczą w tym przedstawieniu, gdyby nie Barbara Kraftówna (Słowiczka) parodiująca operetko­we krygi prześmiesznie, ale wdzięcznie. Dają się lubić i pamię­tać: Zdzisław Leśniak (Sykofant), Ludwik Pak (Dudek), Wojciech Po­kora, Józef Nowak i Jerzy Magórski (Orły: Czerwony i Biały), a przede wszystkim Wiesław Gołas (Nowak) i Stanisław Gawlik (Wal­czak), dwaj krajowi Ateńczycy, którzy przybywają do niefrasobli­wych ptaszków i zakładają im pań­stwo, Orlistan; jego potęga ma się opierać na wykorzystaniu położe­nia centralnego, między niebem a ziemią, między ludźmi a bogami, którzy odtąd w stosunkach wza­jemnych mają być uzależnieni od honorowego Ptaka Naczelnego, Walczaka. Fabułę i schemat Ary­stofanesa uszanowano, wcale nie mniej niż w innych przeróbkach np. Tuwima. Gorzej ze spójnością, drugi akt jest składanką i to wątłą. Pchła powiększona do wymiarów słonia nie mogłaby w ogóle się ru­szać. S.T.S. na dużej scenie rusza się, ale z trudem. Sporo dobrych dowcipów, jeden fatalny: o dyplomatach z awansu. Brak jasności co do kierunku ataku, luki są wypeł­nione uprzykrzonym już szarga­niem świętości (nasermaterializm) i zwalaniem wszystkich win na ce­chy narodowe (czysty idealizm). Zresztą "Ptaki" są oswojone i mod­ne wybrzydzanie się na nie budzi obawę o naturalne prawa satyry. Aby zadowolić grymaśników, trze­ba by wystrychnąć na dudka albo widza, albo Arystofanesa. To jed­nak się nie stało.