Artykuły

Naszemu staremu i miłemu znajomemu -warszawskiemu teatrowi Dramatycznemu - należą się oto słowa niezbyt miłe. Premiera tu wprawdzie goni premierę,ale tym razem"pudło" przeogromne. Zamiast ciekawego wydarzenia,które obwieszczali co gorliwsi, otrzymaliśmy piramidalny koncert nudy. Zamiast nowoczesności,którą ma rzekomo reprezentować autor "Szkoda tej czarownicy na stos",współczesny angielski dramaturg Christopher Fry - bełkot dziwność nad dziwnościami.Zamiast pożytecznej nowinki teatralnej ściągniętej na pewno za niemałe pieniążki - jaskrawy w tym względzie przykład wysiłku rzuconego na stos. Nieporozumienie ma jednak jeszcze inny rodowód. W tekście jest szczególnie wyraziście przeprowadzona myśl,którą - nic dziwnego - wypowiada Fry - pisarz par exeel1ence katolicki,autor dramatów religijnych; świat - nędzny padół("nie wart świeczki")człowiek - twór obleśny,taki już ten świat pozostanie,nie da się go zmienić i jedyne co owemu marnemu człowiekowi pozostaje,co mu dobry Bóg zesłał to miłość - jaśniejszy promyk w tym mrocznym świecie. Pochwała miłości? Owszem. Miłość to jedyna tu rzecz do przyjęcia,bo prawie wszystkie rozsiane tu myśli wywodzą się z ducha katechizmu,wraz ze sceną końcową,gdy z boskim błogosławieństwem para zakochanych - uratowana czarownica i niedoszły wisielec - odchodzi w siną dal. W przedstawieniu wiele tych rozpaczliwych myśli wprawdzie wypadło i reżyser Ludwik Rene wyraźnie starał się potraktować całość z pewnym zezem i kpinką m.in. z kpinką z mody na śmierć - eksperyment jednak nie mógł się udać. Poważny Fry nie dał się w całości zamknąć w kształcie grotesko-farsy. Doprawdy szkoda wysiłku tak znakomitej pary aktorskiej jak Halina Mikołajska i Jan Świderski. Wyraźnie się męczą. Wraz widownią.