Artykuły

Don Juan jest sztu­ką wiecznie aktualną, wraca na scenę w okresach wielkich przemian. Zrodzona z gniewu Moliera prze­ciw nieprawościom jego czasu, jest przed­miotem ataku Kościo­ła, jezuitów i stowa­rzyszeń katolickich, oskarżają ją o ateizm i bluźnierstwo. Nawo­łują do spalenia Molie­ra. Nie wystawina, właściwie ginie. I zja­wia się znów w czasie Wiosny Ludów. Praw­dziwy renesans sztuki nastąpił jednak w cza­sach współczesnych - mówił prof. Bohdan Korzeniewski, tłu­macz Don Juana, któ­ry nie graną od dzie­sięcioleci komedię Mo­liera przywrócił pol­skiej scenie, zresztą nie bez problemów.

Legenda o uwodzi­cielu z Sewilli, zrodzona pierwotnie w Hisz­panii, później przy­swojona scenie wło­skiej i francuskiej, in­spirowała wielu twór­ców i przed Molierem, także współ­cześnie. Jednak "donżuaństwo" Molierow­skiego bohatera jest tylko jednym z rysów jego charakteru, wca­le nie najważniej­szym. Młody panicz, wyniosły, ironiczny, który lubi swobodę w miłości i bez ogró­dek przyznaje "mam jakąś naturalną skłon­ność, aby ulegać wszystkiemu, co mnie pociąga" - to raczej zimny łowca wrażeń i znudzony intelektu­alista. Jego inteligen­cja przeradza się w przewrotność, po­czucie bezkarności po­zwala kpić ze wszyst­kiego i wszystkich: El­wiry, którą wyrwał z murów klasztornych i zaraz potem porzu­cił, z własnego ojca i szlachetnych tyrad Don Ludwika Tenorio, "że szlachcic, który żyje niegodnie jest ist­nym monstrum w przyrodzie, że cnota jest pierwszym tytu­łem szlachectwa". Po­zorne, płynące z wy­chowania nawrócenie Don Juana to tylko maska. Autorska kon­cepcja przedstawienia Leszka Wosiewicza uwspółcześnia "Don Juana". Różne jego wy­stępki zdają się scho­dzić na dalszy plan, na czoło wysuwa się grzech hipokryzji. Bo­hater łamie wszelkie zasady i wartości.

W rolach głównych plejada aktorska: An­drzej Seweryn, Zbi­gniew Zamachowski i Grażyna Szapołowska.