Artykuły

CESARZ rzymski Kaligula wprowadził do senatu Konia.

Minimalny teatrzyk naszego organu "?" ma konia Admirała. Od poło­wy stycznia w Teatrze Dramatycznym m.st. War­szawy rży i wierzga "Koń".

Od razu wyjaśniamy: to nie żadna nowa sztuka, tylko nazwa kabaretu stworzonego przez Godo Czebole.

Od razu wyjaśniamy: to nie żaden nowy autor wę­gierski, tylko pierwsze sylaby nazwisk autorów: Gołasa, Dobrowolskiego, Czechowicza, Bogdańskiego i Leśniaka. Aktorami są ciż (minus) Czechowicz i Bogdański (plus) Wyszyński. W sumie dobrze znani warszawskiej publiczności aktorzy Teatru Dramatycznego.

Jeżeli to wyliczenie aktorów i autorów na pierwszy rzut oka jest może nieco zbyt skomplikowane, to pocieszcie się, że i programowi "Konia" nie brak komplikacji. Składa się on bowiem z super surrrrrrealistycznych sce­nek, przeważnie pantomimicznych - a z tym sur­realizmem, to jak wiadomo, na dwoje babka wróżyła: jednych bawi, a innych wręcz nudzi.

Ale oddajmy sprawiedli­wość "Koniowi", że na widowni nie zauważyliśmy zu­pełnie znudzonych twarzy, prócz jednej, a mianowicie pewnego bardzo byłego dygnitarza. Program kabaretu jest aktualny, a więc publiczność "aluzju poniała" i śmieje się tak serdecznie, że niekiedy nawet zagłusza sympatycznego konferansjera Je­rzego Dobrowolskiego i jedyną kobietę w tym zespole pianistkę Elżbietę Szczepańską

Być może zapytacie, skąd się wzięła nazwa "Koń". My nie wiemy, a i autorzy nie bardzo potrafią to uzasadnić. Podobało im się samo słowo i tyle, bo jak powiedział konferansjer jest to na­zwa "wdzięczna, krótka i ludowa".

Ciekawi jesteśmy, czy kabaret ,,Koń" objawił się jednorazowo, czy autorom i aktorom starczy koncep­tu na następne programy. W każdym razie polecamy. Idźcie, jest tam z czego się pośmiać.