Artykuły

"DAMY I HUZARY", które nie należą raczej do tzw. odkrywczego repertuaru, wystawił Teatr Wojska Polskiego, podobno specjalnie dla żołnierzy i jeździł z tym przedstawieniem po obozach.

Już dość dawno pisano o tej kome­dii, że to "hołd Fredry dla narodo­wych tradycji, dla napoleońskich żoł­nierzy, dla rycerskości" itd. Bardzo się z tego śmiał Boy i był to jeden z punktów przeprowadzonego przez niego "odbrązowiania" Fredry.

Oczywiście, jednak "Damy i huzary" są bardzo odpowiednią sztuką dla żołnierzy, nie dlatego, że o huzarach w niej mowa, ale dlatego, że to po prostu Fredro łatwy do pokazania na różnych objazdowych scenach. A że Fredrę warto upowszechniać także wśród wojskowych, to chyba jasne. Dowcip i poczucie humoru bardzo ważne jest w wojsku.

Przedstawienie nie należy jednak do najwyższych osiągnięć artystycz­nych i niestety zatraca wiele z fredrowskiego humoru. Zbyt rzadko roz­legają się na widowni wybuchy śmie­chu, zbyt mało sami aktorzy bawią się tekstem i sytuacjami.

Zawiniła tu reżyseria (zespołowa), co szczególnie daje się zauważyć przy scenach lirycznych - Zosi z porucz­nikiem, które wypadły za ckliwie i sentymentalnie (Stanisława Stępniówna i Bogusz Bilewski).

Najlepszy chyba i najbardziej fre­drowski, najweselszy i najzabawniej­szy był Feliks Chmurkowski w roli kapelana. Świetna to rola i świetnie zagrana. To samo dotyczy Aleksandra Dzwonkowskiego - jako Grzesia.

Tadeuszowi Chmielewskiemu, Euge­nii Podborównie i Czesławowi Kali­nowskiemu można by zarzucić zbyt mało polotu o który się proszą bar­dziej pikantne scenki. Natomiast roz­mowy majora (Chmielewski) z sio­strami zagrane były dowcipnie.

Wanda Łuczycka jako Orgonowa wydawała mi się zbyt łagodna i do­broduszna.

Zupełnie wypadły z przedstawieniu urocze scenki Fruzi, Zuzi i Józi. By­ły nie wygrane. (Jasnorzewska, Ko­złowska i Kubicka).

Panią Dyndalską grała Janina Po­rębska, a Rembo - Jan Gałecki.

Scenografia Ireny Burke.