Warszawa. Ujazdowski ministrem kultury w rządzie Marcinkiewicza
Kazimierz M. Ujazdowski [na zdjęciu] jest ministrem kultury w mniejszościowym rządzie premiera Kazimierza Marcinkiewicza.
41 lat, prawnik. Lansuje nowy projekt konstytucji PiS oraz Muzeum Wolności, które PiS chce postawić w Warszawie i które ma "ukazywać skalę historycznych zasług Polski w dziejach świata". W ostatniej kadencji był wicemarszałkiem Sejmu. Swego poprzednika na tym stanowisku Andrzeja Leppera, którego PiS poparł teraz na wicemarszałka, oskarżył w 2001 r. o "naruszenie ducha debaty demokratycznej".
W latach 80. działał w Ruchu Młodej Polski, w 1993 r. wraz z Aleksandrem Hallem odszedł z Unii Demokratycznej i założył Partię Konserwatywną. W 1994 r. wszedł do Koalicji Konserwatywnej, w latach 1997-2001 poseł AWS. Od 2001 r. jest posłem PiS, od 2002 r. wiceprezesem partii. Był ministrem kultury i dziedzictwa narodowego od marca 2000 do lipca 2001 w rządzie Jerzego Buzka. Ustąpił, protestując przeciwko odwołaniu Lecha Kaczyńskiego z funkcji ministra sprawiedliwości.
Założył przy resorcie Instytut Dziedzictwa Narodowego oraz Instytut Chopina. Skonfliktował się z warszawskimi galeriami sztuki. W 2000 r., gdy Daniel Olbrychski zniszczył w Zachęcie pracę Piotra Uklańskiego "Naziści", złożoną ze zdjęć aktorów w kostiumach niemieckich żołnierzy z II wojny światowej, domagał się umieszczenia na wystawie komentarza objaśniającego, że jej przesłanie jest krytyczne wobec nazizmu. Artysta nie zgodził się na ingerencję i wystawę zamknięto. W styczniu 2001 r. kazał powołać przy Centrum Sztuki Współczesnej i przy Zachęcie kontrolujące ich działalność rady programowe, choć przy CSW taka rada już była. Pomysłodawca kampanii reklamującej kulturę pod hasłem "Żywa kultura wzbogaca nie tylko jogurt", na co ministerstwo wyłożyło 200 tys. zł; protestowali producenci jogurtów. Popierał środowiska konserwatywne. Na listę dotowanych przez państwo czasopism wciągnął prawicową "Frondę" i "Arcana". Popularyzator myśli konserwatywnego publicysty Adolfa Bocheńskiego, zwolennika silnego państwa; opowiada się za wzmocnieniem władzy wykonawczej.
