Na scenach krajowych. Wrocław
Na scenie Teatru Polskiego odbyła się premiera sztuki Tadeusza Peipera "Skoro go nie ma" w reżyserii Jerzego Wróblewskiego. Bohaterem utworu - pisze w Gazecie Robotniczej Tadeusz Buski - "jest In, człowiek kameleon, człowiek, który się staje co chwila od nowa, człowiek bez pamięci, którego każda nowa okoliczność przeobraża. Byłoby w tym i może coś trochę ludzkiego, gdyby nie okoliczności, które czynią z Ina postać odrażającą. A okoliczności są takie: w mieście odbywają się rozruchy, robotnicy strajkują, dochodzi do starć z policją; robotnicy opanowują miasto, rozchodzi się wiadomość, że zwyciężyli, która później okazuje się nieprawdziwa... Wszystko to jest rzeczywistością pozasceniczną, lecz oddziałuje na to, co oglądamy na scenie. Tu zaś - widzimy najpierw Ina, w roli przypadkowego zresztą przywódcy grupki robotników. Potem jesteśmy świadkami przejścia jego na drugą stronę barykady, potem jeszcze jednego salta i jeszcze jednego. Prócz Ina przez pokój, który jest właściwie osobliwą menażerią, przewija się więcej dziwnych osobników, wchodzących ze sobą w różne układy i grających rozmaite role. I byłaby to zabawna surrealizująca groteska, gdyby nie wracające odgłosy wydarzeń zewnętrznych, sprowadzające natrętnie rzecz do bardziej realnych wymiarów. Nie sądzę, by obce to było intencjom autora. (...)
Ina nie wymyślił Peiper, Inów nie musi się wymyślać. Taki dydaktyczny morał można sobie wysnuć z tej starej, a jarej satyry, bo i tak można tę komedię nazwać.
Przedstawienie wrocławskie dowodzi - dla mnie w sposób wystarczająco przekonujący - że naprawdę krzywdzono Peipera niedocenianiem jego utworów dramatycznych. Zaś "Skoro go nie ma" poza cechami, o których wyżej, odznacza się jeszcze jednym niebagatelnym walorem: stwarza wdzięczne pole do popisu aktorskiego, zwłaszcza odtwarzającym role Ina i Steny. Duet wrocławskich wykonawców: Krzesisława Dubielówna i Józef Skwark jest tu wręcz brawurowy, przekonujący są też pozostali wykonawcy".
