Bogusz Bilewski. Wspomnienie
Dziesięć lat temu odszedł nieoczekiwanie Bogusz Bilewski{/#}. Jechał na zjazd koleżeński do Wrocławia, źle się poczuł i już nie powrócił do Warszawy. Zmarł nagle 14 września 1995 roku.
Jego kariera przebiegała fantastycznie. Talent i piękne warunki zewnętrzne postawiły go z miejsca w szeregu najbardziej utalentowanych aktorów młodego pokolenia. Studia aktorskie ukończył w warszawskiej PWST w roku 1954. Po dyplomie zaangażowany został do Teatru Wybrzeże. Tam w Gdańsku w roku 1955 debiutował rolą Matti w sztuce Bertolta Brechta {#re#15415}"Pan Puntila i jego sługa Matti"{/#}. Rok później znalazł się już w Warszawie, w Teatrze Domu Wojska Polskiego, który z czasem zmienił się w Teatr Dramatyczny. Na scenie tego teatru w Pałacu Kultury zagrał olśniewająco Romea w szekspirowskiej tragedii "Romeo i Julia". Jego partnerką w roli Julii była Janina Traczykówna. Z miejsca oczarował stołeczną publiczność i krytyków, stając się z dnia na dzień ulubieńcem publiczności, a zwłaszcza młodych dziewcząt, które co wieczór czekały przed teatrem, aby zdobyć jego autograf. Natychmiast zainteresował się nim film.
Młody, przystojny, świetnie zbudowany, o bogatym wnętrzu - stał się wkrótce jednym z czołowych amantów polskiego kina. Po niewielkiej roli w "Godzinach nadziei" posypały się poważne propozycje oferujące mu główne role. W "Zimowym zmierzchu" zagrał bardzo pięknie Józefa Rumszę, który po latach nieudanego małżeństwa spotyka nagle na swojej drodze prawdziwą miłość. W innym filmie, w "Historii jednego myśliwca", wcielił się w postać polskiego pilota, którego samolot strącono nad terytorium Francji. Po wielu niebezpiecznych przeżyciach spotyka tam prawdziwie wielką miłość. Kolejny film -,Dwoje z wielkiej rzeki" z Barbarą Wrzesińską- umocnił jego pozycję i popularność. Grał ponadto w wielu serialach i spektaklach telewizyjnych. Najbardziej znane to "Czarne chmury" i "Janosik". Rola Kwiczoła w tym ostatnim serialu przyniosła mu nieprawdopodobną wprost popularność, która po latach zaowocowała intratną propozycją w reklamie margaryny "Kama". Dzięki niej w okresach mniejszej aktywności zarówno w teatrze, jak i w filmie - publiczność o nim nie zapomniała.
Z jego teatralnych ról przypomnijmy chociażby Hrabiego Albę w "Ruy Blas" Wiktora Hugo, Porucznika w ,Damach i huzarach" Fredry, Cypriana w "Iwona, księżniczce Burgunda" Gombrowicza w reżyserii Haliny Mikołajskiej, Haimona w "Antygonie", Anouilha w "Szwejku" B. Brechta, Kapłana w "Ptakach" Arystofanesa i Hermana w sztuce Sartre'a "Diabeł i Pan Bóg". Wszystkie te role grał w Teatrze Dramatycznym, który w okresie 1955-61 należał do najwspanialszych teatrów warszawskich. Przez jeden sezon 1961-62 występował w Teatrze Powszechnym u Adama Hanuszkiewicza, grając Piotra Gierasimowicza w "Zmartwychwstaniu " Lwa Tołstoja. Lata 1962-77 spędził w Teatrze Ateneum u Janusza Warmińskiego. Z tego okresu pamiętam go jako Gowana w "Requiem dla zakonnicy", Rzeźnika w "Dużym jasnym" J. Abramowa i Ojca Rangier w "Demonach" u boku Aleksandry Śląskiej.
Z biegiem lat przeistaczał się z powodzeniem z amanta w świetnie dającego sobie radę aktora charakterystycznego. W czasie pobytu w Teatrze Polskim w latach 1977-85 grał doskonale Puczymordę w "Szewcach" Witkacego i tytułową rolę Garbusa w "Garbusie" Mrożka oraz Joachima w "Sonacie Belzebuba" Witkiewicza, a także Jajecznicę w "Ożenku" Gogola. W Teatrze Narodowym, w latach 1985-87 zagrał Prokuratora w "Braciach Karamazow" Dostojewskiego. Ostatni raz Warszawa oglądała go jako Sędziego w Teatrze na Woli, w "Przygodach Tomka Sawyera" wg Marka Twaina, w roku 1995.
W Polskim Radiu i w Telewizji pozostały liczne nagrania z jego udziałem, a także filmy i seriale, które będą go przypominać.
Bogusz był człowiekiem wrażliwym, miłym, ciepłym i sympatycznym. Serdecznym i lubianym kolegą. Do świata i ludzi, a przede wszystkim do samego siebie odnosił się z dystansem. Nigdy nie uderzyła mu woda sodowa do głowy, mimo sukcesów, jakie odnosił.
