Fredrowski sitcom
A miał być sukces: świetna komedia Aleksandra Fredry, Stary Teatr z Krakowa, gwiazdy polskiego aktorstwa... I był. Zakończony nawet stojącą owacją. A ja przypomniałem sobie anegdotę opowiedzianą mi niedawno przez Piotra Fronczewskiego, który w pociągu Warszawa-Poznań przeczytał napis na szybie: "Szukam Zemsty - Fredro". A ja szukam...
Z Fredrą niemal wszyscy miewają kłopoty. Nawet Boy je miewał, a od jego śmierci minęło pół wieku. Ktoś, kto bierze na warsztat fredrowski tekst, musi mieć klucz, a wtedy sukces murowany. W innym przypadku grozi mu muzeum albo klęska. Kazimierz Kutz porywając się na "Damy i huzary" nie miał klucza. Założył, że Anna Polony (Orgonowa) i Jerzy Trela (Major) jakoś sobie poradzą i pociągną za sobą resztę. Cóż, siedziałem sobie w szóstym rzędzie na widowni Teatru Wielkiego w Poznaniu i zastanawiałem się, czy mi się śni, czy naprawdę jestem w teatrze... Co chwila dookoła mnie rozlegały się salwy śmiechu. Czasami sam się również zaśmiałem, bo tekst Fredry jest szalenie dowcipny. Ale kiedy spojrzałem na scenę, miałem wrażenie, że oglądam jakiś dziwny teatr. Taką grę aktorską widziałem w filmie "Modrzejewska". Ale to byt film historyczno-biograficzny i wtedy obowiązywała taka a nie technika gry scenicznej, którą my nazywamy dziś manierą. Przyznam, że czekałem momentami na śmiech z taśmy lub tabliczkę "a teraz się śmiejemy", jak w sitcomie albo niemym filmie, bo popisy sceniczne aktorów budziły raczej politowanie.
W Poznaniu mieliśmy znakomite "Damy i huzary", które tuż przed śmiercią wyreżyserował Tadeusz Nyczak. Był to spektakl żywy, wysmakowany, dowcipny, świetnie zagrany i... bardzo współczesny. Pamiętam go doskonale i dlatego nie ulegnę magii Starego Teatru z Krakowa. "Damy i huzary" w reżyserii Kutza ani o damach są, ani o huzarach, ani o tym, co pomiędzy nimi.
