Opera w "Operze"
Repertuar teatru kaliskiego może być tylko przedmiotem zazdrości w całym kraju. Na dużej scenie same drogie, wieloosobowe, angażujące cały zespół inscenizacje. Po wykonywanej od dzisiaj gościnnie w Warszawie "Muzykoterapii" Strzeleckiego, Szekspir z "Poskromienia złośnicy" i Bułhakow ze "Zmowy świętoszków". A na zakończenie sezonu jeszcze ogromny musical z muzyką wykonywaną na żywo. Nieśmiertelna "Opera za trzy grosze" Brechta.
Gdy kurtyna unosi się, widz ma przed sobą efektowną scenografię Wiesława Olki, a na jej tle małą kapelę dziecięcą. Po chwili z zapadni wyłania się aktor, a zza kulis cały zespół. To znakomicie ruchowo i wokalnie zakomponowany prolog. Pierwsze songi, świetnego także aktorsko Jerzego Górnego - Peachuma oraz partnerującej mu Krystyny Horodyskiej, jego scenicznej żony, robią naprawdę duże wrażenie. Większe może nawet niż sam warszawski Mackie Majcher - Wojciecha Wysockiego. Ale, już gdzieś tak od połowy spektaklu napięcie na widowni zaczyna jednak słabnąć. Wydaje się, że reżyser przedstawienia Jan Buchwald trochę przesadził z doborem songów. Serwowane w nadmiarze spowalniają akcję i osłabiają cały dramatyzm sztuki. W tej musicalowej wersji "Opera za trzy grosze" utraciła całą tą drapieżność antymieszczańskiego pamfletu. Trudno byłoby może oczekiwać, aby po sześćdziesięciu latach ów opakowany w musicalową formę moraliet wciąż miał widownię prowokować i szokować. Niemniej to przedstawienie wydało mi się zbyt miłe i grzeczne. A cała przewrotność Brechta, który mówi ze sceny widzom, że są łajdakami i złodziejami, a równocześnie ich cieszy i bawi, jakoś się tutaj ulotniła. Ten spektakl bardziej bawi widownię niż porusza. A z całą pewnością zyskałby na skrótach. Bo ten trzygodzinny spektakl wydaje się chwilami nużący. Mimo iż cała ta wielka wielka machina teatralna funkcjonuje w nim nienagannie. Aktorsko przedstawienie jest sprawne, a i większość songów zaśpiewana została w zgodzie z poetyką teatru Brechta. Tylko za dużo jest w tej "Operze" - opery.
