Dobre, bo nowe
Od premiery "Hair" minęło ponad 31 lat. Choć muzyka dzieci-kwiatów wydaje się nieśmiertelna, to czas ma swoje prawa. Leszkowi Możdżerowi udało się jednak ominąć pułapkę czasu.
Leszek Możdżer, kierownik muzyczny gdyńskiej wersji broadwayowskiego musicalu, do sprawy przyłożył się solidnie.
Muzyka w gdyńskim spektaklu, choć jest tą samą muzyką Galta MacDermonta, co przed 31 laty, brzmi inaczej. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że nie jest już hippisowska. Brzmi współcześnie.
Na potrzeby musicalu Możdżer utworzył zespół złożony po części z muzyków teatru, po części z muzyków, których znalazł, chodząc po trójmiejskich pubach i klubach. Zaprosił do współpracy między innymi gitarzystę Michała Kusza z Bielizny, perkusistę Jacka Stroińskiego z Apteki, swojego zdolnego ucznia, pianistę Piotra Manię i świetnego młodego basistę Patryka Stachurę. Wyszedł z założenia, że aby "Hair" lat 90. zabrzmiało świeżo i prawdziwie, trzeba zaangażować prawdziwych rockowców i jazzmanów, grających taką muzykę na co dzień. Wspólnie spędzali wiele godzin, szukając pomysłów na uwspółcześnienie muzyki w warstwie brzmienia, rytmu, współpracy instrumentów. Problem sprowadzał się do odpowiedzi na pytanie: jak dzisiaj zagrać dawne "Hair"? Razem uznali za konieczne m.in. przearanżowanie jednego z utworów na wersję... reggae. Wzbogacili i ubarwili oryginał. Więcej tu indywidualnych popisów muzyków - choćby świetne solo perkusyjne Jacka Stromskiego w utworze "Be-in" czy kilkuminutowy pojedynek na klawisze i gitary między Leszkiem Możdżerem a Michałem Kuszem w utworze "Electric Blues" (specjalnie do tej sceny Możdżer pożyczył czerwony keabord od Ryszarda Poznakowskiego z zespołu Trubadurzy).
Na tym uwspółcześnionym muzycznym tle rozgrywała się historia młodych hippisów.
Na wielkie uznanie zasługują wszyscy występujący w "Hair" aktorzy. Ich wokalne umiejętności sprawiły, że musicalowe postacie Cloude'a, Bergera, Woofa, Huda, Jeanie, Sheili i innych tchną życiem i lekkością podobną do tej sprzed 31 lat.
