Artykuły

Trudno sobie wyobrazić bar­dziej nieteatralny tekst, niż "Rę­kopis znaleziony w Saragossie". Przez 66 dni opowiadanie goni opowiadanie, narrator kreuje ko­lejnego narratora. Tadeusz Bradecki dokonał jednak cudu ad­aptacyjnego. Nie ostatniego w tym spektaklu. Ewenementem jest i to, że 55 aktorów gra ponad sto postaci przez 4 godziny. Wszyscy są ważni. To cud gry zespołowej. Nie ma w Polsce drugiego takie­go zespołu teatralnego, który byłby w stanie podźwignąć takie przedsięwzięcie inscenizacyjne. Potrafi to tylko zespół Starego Teatru z Krakowa. A przecież wszyscy oni zmieniają kostiumy, wchodzą - i to nie tylko na deski sceny, ale i między wi­dzów, nawet na drugi balkon. To cud roboty inspicjenckiej.

Mamy też do czynienia z cu­dem synkretyzmu. Do spektaklu zostały włączone teksty Mickie­wicza i Szekspira, fragmenty Bi­blii i oda Horacego, wreszcie, prawie w całości, trzy z "Parad" samego Potockiego. I nie po­wstaje literacka sieczka. Kolejnym cudem jest warstwa muzyczna. Stanisław Radwan uczynił ją integralną częścią spek­taklu, równie dobrze czując się w ognistym flamenco, skocznej sarabandzie, jak i w motywach z Beethovena. Orkiestra, przebrana w maski z karnawału weneckiego, należy do scenicznego świata, nie jest tu żadnym ciałem obcym.

Świat ten wywoływany jest szalenie prostymi środkami. Ude­rza bogactwem, w czym zasługa autorki scenografii i kostiumów Barbary Hanickiej, a także odpo­wiedzialnej za plastykę ruchu sce­nicznego Agnieszki Łaskiej. Jego rozmach i ogrom stwarzają sami aktorzy. Wokół prostego rekwizy­tu, przy pomocy skromnej deko­racji, można wywołać większe przestrzenie, niż z pomocą najbo­gatszej wystawy.

To cud teatralny. Byliśmy je­go świadkami na rozpoczęciu XXIII Warszawskich Spotkań Teatralnych.