Na własną odpowiedzialność
"2 maja" w reż. Agnieszki Glińskiej w Teatrze Narodowym. Pisze Agnieszka Korytkowska-Mazur.
"2 maja" ma swoją historię. Pierwsza wersja tekstu powstała w sierpniu 2001 r i miała być wyreżyserowana przez Andrzeja Wajdę. Prace jednak wstrzymano po tragedii World Trade Center. Po dwóch latach Agnieszka Glińska uznała, że czas pokazać Polakom prawdę o nich samych i wystawiła ten tekst nie byle gdzie, bo na deskach Teatru Narodowego, który, jak żaden inny, powinien stać na straży sztuk rodzimych i o Polsce mówiących.
Współczesne "Wesele", jak często dziś określa się sztukę Saromonowicza, wypada jednak zbyt schematycznie i blado tak wobec dramatu narodowego, jak i na tle współczesnego repertuaru. Na scenie znajduje się kilkupiętrowa kamienica, zamieszkana przez wiele postaci - symboli dzisiejszej Polski, która pewnego dnia wali się w gruzy. Zanim to jednak nastąpi, każdy z jej mieszkańców w tym samym czasie, na oczach widzów, przeżywa swoją małą, nudną stabilizację.
W przekroju kamienicy widzimy przekrój społeczny, ludzi zawieszonych między starym a nowym świętem - 2 maja, między starą gierkowską spuścizną, a nowym, komercyjnym porządkiem. Były esbek - dziś dozorca - Kajetan Gołąb, rodem z "Alternatywy 4", polityk z tajną teką, fotograf "Solidarności", żyją obok współczesnej gwiazdy reality show, młodych narkomanów, startującej w castingach młodej panienki.
Brak prawdopodobieństwa takiego casusu czyni z tego przedstawienia sztukę z tezą, schemat, który nie służy niczemu, poza publicystyką i moralizowaniem. Wiele źle poprowadzonych, chaotycznych scen zbiorowych zdaje się to tylko potwierdzać. Kto jednak chce zobaczyć, wyświetlony na telebimie, emblematyczny dla dawnej epoki program Adama Słodowego, czy posłuchać śpiewanych na żywo szlagierów tamtych lat, nie zadając sobie pytania: "po co to wszystko na scenie Teatru Narodowego?", może wybrać się tam na własną odpowiedzialność.
