Wyobrażając wyobraźnię
Animacja przedmiotów wzbudza w młodych widzach niekłamany zachwyt, jednocześnie zachęcając do odkrywania magii teatru - o spektaklu "Być jak Pippi" w reż. Lecha Chojnackiego z Teatru i Aktora Kubuś w Kielcach pisze Agata Kulik z Nowej Siły Krytycznej.
Spektakl Teatru i Aktora Kubuś w Kielcach "Być jak Pippi" został zainspirowany przygodami Pippi Langstrump - kultowej bohaterki książki Astrid Lindgren. Lech Chojnacki - reżyser, a zarazem autor scenariusza - na kanwie wątków z lektury zbudował własną wersję wydarzeń.
Zmierzyć się z tą legendą nie jest łatwo, być może dlatego Lech Chojnacki (który nota bene spektakl ten wystawiał również parę lat temu w krakowskim Teatrze Groteska) asekuruje się i nie nazwa swojego rudzielca Pippi tylko po prostu Dziewczynka.
Spektakl opowiada o rodzinie, w której zapracowani rodzicie nie mają czasu dla dwójki swoich pociech: Braciszka i Siostrzyczki (możemy w nich rozpoznać przyjaciół Pippi: Tomme'go i Annike). Dzieci znudzone codziennością, pragną być już dorosłe. Dorosłość to dla nich bowiem synonim wolności, możliwość robienia zakazanych rzeczy. Rudowłosa Dziewczynka wprowadza dzieci w czarodziejski świat zabawy i wyobraźni. Za jej sprawą zwykłe przedmioty nabierają nagle nowych właściwości: stół zamienia się w statek, konik na biegunach - w rączego rumaka, ożywają ubrania w szafie itd. Dzieciaki wkraczają w wyimaginowany świat i podążają za przygodą - płyną na bezludną wyspę, która okazuje się nie całkiem bezludna (bo zamieszkana przez ludożerców). Rodzeństwo towarzyszy nowej koleżance na lekcji w szkole i zwiedza z nią wnętrze świnki skarbonki. Okazuje się, że świat dziecka jest jednak fascynujący. Braciszek i Siostrzyczka podejmują więc decyzję: nie chcą już nigdy być dorośli. Dziewczynka uczy swoich kompanów czarodziejskiej formułki: "pestko arbuza, ja nie chcę być duza" (sic!). Dzieci wypowiadają zaklęcie, wierząc, że pozwoli im ono przedłużać w nieskończoność dzieciństwo. Na końcu wychodzi na jaw, że to rodzice tej dwójki wcielili się w postać Nauczyciela i Dziewczynki, by pokazać swoim dzieciom świat wyobraźni. Okazuje się, że wśród zapracowania i stresów codziennego dnia potrafią być jeszcze dziećmi
W spektaklu "Być jak Pippi" wykorzystano różnorodne techniki, dzięki czemu pokazano szerokie możliwości teatru jako medium. Znajdziemy tu plan aktorski (Dziewczynka, rodzice, nauczyciel), teatr cieni (w scenie z ludożercami) oraz teatr czarny. Animacja przedmiotów wzbudza w młodych widzach niekłamany zachwyt, jednocześnie zachęcając do odkrywania magii teatru. Spektakl ma też walory edukacyjne - w formie zabawy z rodzeństwem i widzami przemycona została powtórka z alfabetu i liczb.
Lalki Braciszka i Siostrzyczki są jakby w opozycji do szybkiej dynamicznej Dziewczynki (Jolanta Kęćko), która jak tornado zjawia się w życiu rodzeństwa, przewracając je do góry nogami. Charakter zwariowanego rudzielca i żywiołowość spektaklu, podkreśla dynamiczna rockowa muzyka Roberta Kanaana. Scenografia Dariusza Panasa dopełnia całości. Zwykle przedmioty za pomocą technik animacyjnych i dzięki pomysłowości twórców przeradzają się w rzeczy magiczne: kwiatek w egzotyczne drzewo, a wieszak na ubrania - w cyrkowego akrobatę. Wraz z pojawieniem się na scenie Dziewczynki następuje dynamiczna zmiana scenografii. Zwariowana, energiczna (czasami aż nazbyt) postać, burząc dotychczasowy porządek, burzy jednocześnie czarną część scenografii, która sprytnie składa się i synchronicznie rozpada. Zapowiada to zabicie nudy i marazmu, który zapanował w życiu Braciszka i Siostrzyczki.
Być może jestem dorosłym widzem i patrzę na przygody bohaterów w tego przedstawienia bardziej krytycznym okiem. Niestety dla mnie spektakl nie udźwignął legendy Pippi Lngstrum, jednej z moich ulubionych bohaterów - nie tylko dzieciństwa. Natomiast niewątpliwie należy oddać cesarzowi, co cesarskie i przyznać, że mali widzowie byli zachwyceni i entuzjastycznie reagowali na to, co działo się na scenie. Mnie spodobało się magiczne zaklęcie. Nie wiem tylko, czy nie jest już za późno, aby je wypowiedzieć...
