Artykuły

22 marca o godz. 18 w Galerii Autorskiej Jana Kaji i Jacka Solińskiego przy ul. Chocimskiej 5 odbędzie się performatywne czytanie dwuosobowego utworu scenicznego Jarosława Jakubowskiego "Magik" w wykonaniu Mieczysława Franaszka (Magik/Tim) i Alicji Mozgi (Kobieta/Lotta).

W tym samym czasie odbędzie się wernisaż wystawy obrazów Ireny Kużdowicz (1917-2000) pt. "Konterfekt rozmarzony".

Jarosław Jakubowski ur. 6 marca 1974 r. w Bydgoszczy. Poeta, prozaik, dramatopisarz, dziennikarz. Studiował budownictwo lądowe na Politechnice Gdańskiej i politologię na Uniwersytecie Gdańskim. Autor tomów wierszy: Wada wymowy, Kamyki, Marta, Wyznania ulicznego sprzedawcy owoców, Wszyscy obecni, Pseudo, Ojcostych, Flow oraz tomu prozy Slajdy. Jako dramaturg debiutował w 2007 roku w Laboratorium Dramatu czytaniem scenicznym sztuki Dom matki. W 2010 roku za sztukę Życie zdobył I nagrodę w konkursie "Komediopisanie" Teatru Powszechnego w Łodzi (prapremiera na 22 października 2011 roku). Również w 2010 roku jego dramat Generał znalazł się w finale konkursu dramaturgicznego Teatru Polskiego w Poznaniu "Metafory rzeczywistości" (prapremiera Generała 21 kwietnia 2011 roku w warszawskim Teatrze IMKA). Pierwszy Program Polskiego Radia wyemitował słuchowisko Generał.

W 2011 roku wygrał konkurs na utwór sceniczny inspirowany życiem i twórczością Czesława Miłosza. Sztuka Koncert na rożek, bęben i violę miała prapremierę 30 czerwca 2011 roku w Białostockim Ośrodku Kultury w wykonaniu Grupy Coincidentia. W konkursie Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu zdobył wyróżnienie za sztukę Wielka podróż Malinowego Królika, a jego utwór Scheiss Polaken, czyli nareszcie możemy być źli znalazł się w półfinale Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej. Obecnie w Teatrze Polskim w Bydgoszczy trwają próby do jego nowej sztuki pod roboczym tytułem "Pielgrzymi". Stały współpracownik Dwumiesięcznika Literackiego "Topos". Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

http://jjakubowski.bloog.pl

* * *

Bliska jest mi wizja relacji autor-teatr jaką prezentuje Tadeusz Różewicz. W książce "Wbrew sobie" mówi on tak: "Chcę, żeby moje sztuki były grane tak, jak je napisałem. Rozumiem zresztą przyczyny ingerencji reżyserów, którym wydaje się, że tworzą coś nowego. Ale nie mogę się z tym pogodzić. Dlatego pewnie nie jestem typowym człowiekiem teatru". Oraz tak: "Ja starałem się ubezpieczać w ten sposób, że gdyby z jakichś tam powodów moje sztuki nie były grane, mogłyby być czytane". I jeszcze tak: "Nie rozdzielam dramatu i poezji. Stanowią one dla mnie jedność. Oba gatunki literackie zawierają w sobie identyczną >>materię poetycką<<".

Przyszedłem do teatru z poezji, choć nigdy z niej nie wyszedłem. Dla mnie dramat jest odrębnym gatunkiem literackim. Nie lubię, kiedy tekst traktowany jest jako zaledwie pre-tekst do właściwej wypowiedzi scenicznej. Ale jestem otwarty na rozmowę. Podczas rozmów z ludźmi teatru - reżyserami i aktorami - wiele się nauczyłem. Rozmowa powinna zakładać obustronne zaufanie. Kiedy daję reżyserowi tekst, ufam mu, że skoro sięgnął po mój tekst, to wie, po co to zrobił.

Chciałbym też, żeby reżyser zaufał mojemu słowu. Nie podoba mi się sytuacja dyktatu którejkolwiek ze stron, przy czym w ostatnich latach panuje dyktatura reżyserów. Tu nie może być przymusu.

Lubię w teatrze opowiadanie historii. Nie lubię kiedy "problematyka" przysłania opowieść. Obie powinny tworzyć samonapędzający się wehikuł. Wiem, że to trudne. Ale możliwe.

Wierzę w oczyszczającą moc sztuki.

Jarosław Jakubowski