Jak kołki
To przedstawienie jest tylko pretekstem. Pretekstem dość banalnym, w wykonaniu kiczowatym i w gruncie rzeczy zbędnym. Czy bowiem czymkolwiek trzeba uzasadniać piosenki Wojciecha Młynarskiego?
Wojciech Młynarski, poeta, piosenkarz, kabareciarz, autor około dwóch tysięcy tekstów, obchodzi 40-lecie pracy artystycznej. Uczcić tę żywą legendę postanowiono w warszawskim teatrze Ateneum. Magda Umer napisała scenariusz i podjęła się reżyserii rzeczy, która co innego udaje, a czym innym chce być. Udaje teatralne przedstawienie - ma kilku w większości zniechęconych do życia bohaterów, którzy nad jeziorem Spokój pod okiem psychoterapeuty Edwarda Opoki-Otuchowicza mają odzyskać radość, siły i wiarę. Umer wymyśliła dość stereotypowe postaci, które scharakteryzowała, dobierając do każdej odpowiednie piosenki. Panowie siedzą jak kołki na scenie zabudowanej kiczowatą do bólu scenografią (m.in. malowane trzciny, szuwary i słońce) i prowadzą niewiarygodne dialogi, które mają uzasadniać wykonanie kolejnej piosenki. I tak przez prawie trzy godziny.
Jednocześnie cała rzecz z góry skazana jest na sukces. Zwłaszcza na polskiej prowincji. Na scenie widzimy: Piotra Fronczewskiego, Piotra Machalicę, Mariana Opanię, Macieja Stuhra, Zbigniewa Zamachowskiego, Wiktora Zborowskiego oraz jako Złotą Rybkę kobiecy dodatek do tego męskiego towarzystwa - Joannę Liszowską. Wszyscy wykonują, oczywiście, piosenki Młynarskiego. Żeby było sprawiedliwie - każdy po trzy. Znane przeboje, ale także mniej znane, a równie dobre piosenki. Śpiewają profesjonalnie, choć brakowało mi w tych wykonaniach charakterystycznego nerwu, niepowtarzalnej intonacji Młynarskiego. Oczywiście publiczność wali na coś takiego drzwiami i oknami, na widowni w Teatrze Wielkim zabrakło miejsc. Brawa są częste, na koniec wspólne śpiewanie i bis. A ja pytam - po co to? Lubię piosenki Młynarskiego i nie potrzeba mi dziś do ich "kupienia" kiczowatego sztafażu. Wystarczy pusta, ciemna scena, dobre wykonanie i własna wyobraźnia.
