W obliczu praw i miłości
Teatr Telewizji systematycznie znika z anteny. Z kilkudziesięciu premier, jakie niegdyś powstawały w ciągu roku, zostało kilka. Tym bardziej warto śledzić je, ponieważ mają stanowić wizytówkę tego, co w polskim teatrze najlepsze.
Wczorajsza propozycja Teatru TV nie pozostawiała co do tego wątpliwości: "Antygona" Sofoklesa to jedna z najdoskonalszych tragedii. Andrzej Seweryn, który podjął się inscenizacji, jest synonimem znakomitości aktorskiej i szlachetności intelektualnej.
Pierwsze, co mogło zaskoczyć widzów, to przeniesienie akcji z Teb w pejzaż Mazowsza. Drugie to przywrócenie istoty tragedii. Seweryn odstępuje od tradycyjnego przedstawiania - opartego na strachu i nienawiści - konfliktu między Antygoną (Agnieszka Grochowska) a Kreonem (znakomita kreacja Krzysztofa Gosztyły), uwypuklając istotę fatum. Spór Antygony i Kreona nabiera więcej cech tragizmu, gdy pojmiemy, że oni, walcząc ze sobą, w istocie kochają się. Kreon nie jest tyranem, a władcą - nieprzejednanym, pragnącym zaprowadzić (i przestrzegać) ład w państwie. Antygona zaś nie tylko kochającą siostrą domagającą się pochówku brata, a osobą, która ów ład chce zburzyć. Nie jest postacią jednoznacznie pozytywną: nie interesuje jej demokracja, kieruje się pragnieniem manifestowania miłości. Odsuwa Ismenę (Dominika Bednarczyk), chce być jedyną bohaterką: chce umrzeć, by - jako kobieta religijna - połączyć się z bratem.
Realizacja Seweryna rzuca więc nowe światło na konflikt praw "boskich i ludzkich", pokazuje, że nie jest on przypisany wyłącznie czasom starożytnym i Tebom. Ale też nie podejmuje dyskusji ze współczesnością, unika aluzji politycznych. Wskazuje natomiast na znaczenie mądrości i powściągliwości w stanowieniu prawa, zrównując wagę rozumu i emocji.
