Zwyczajni szaleńcy
"Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" w reż. Agnieszki Glińskiej w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Pisze Aneta Kyzioł w Polityce.
Sztuka jest czeska, ale mogłaby się dziać w Polsce współczesnej. Bohaterowie "Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" [na zdjęciu], Piotr i jego przyjaciele, żyją tak jak większość mieszkańców dużych miast: pracują, bawią się i starają się nie dopuścić do siebie myśli, że tak naprawdę są samotni. (Przypominają bohaterów głośnego filmu "Samotni" ze scenariuszem autora sztuki Petra Zelenki). Kiedy to do nich dociera, zaczynają walczyć o miłość, która nadałaby ich życiu sens. Dla normalnego, szczęśliwego związku są w stanie popełnić każde szaleństwo. Obciąć kosmyk włosów ukochanej, jeśli wygotowany w mleku, wysuszony, spalony i rozsypany w miejscu pierwszego spotkania spowoduje, że znów będą razem. Nadać się na poczcie jako paczka, co jest niezwykle romantycznym sposobem i rozmiękczy najtwardszą. Nosić jej rzeczy, jeśli to pozwoli lepiej ją zrozumieć itp.
Wyreżyserowane w teatrze Dramatycznym przez Agnieszkę Glińską są, co zauważył obecny na premierze sam Petr Zelenka, o pół godziny za długie. Czuje się to, zwłaszcza w drugiej części, mimo że przedstawienie jest inteligentne i zabawne zarazem, o czym świadczy śmiech na widowni, a znani powszechnie z seriali aktorzy (m.in. Małgorzata Kożuchowska i Dominika Ostałowska) dowodzą, że i na scenie potrafią dać sobie radę. Zawodzą jedynie, gdy trzeba pokazać przerażenie bohaterów na myśl, że ich życie jest puste. Prawdziwie przejmujący są właściwie tylko rodzice Piotra, grani przez, jak zawsze we wspaniałej formie, Jadwigę Jankowską-Cieślak i Władysława Kowalskiego. Zaskoczeniem jest za to Jan Jankowski w głównej roli Piotra. Aktor, od dłuższego czasu kojarzony z telewizją albo farsami, stwarza przekonujący portret zdesperowanego trzydziestokilkulatka rozpaczliwie próbującego uporządkować swoje życie.
