Pamiętaj o cenie!
Za wszystko w życiu trzeba płacić jakąś cenę. Za wieczór teatralny z Machalicami (ojciec i synowie) warto zapłacić każdą, nawet ryzykując błądzeniem w ciemnościach po Piątkowie w poszukiwaniu "Dąbrówki", gdzie występują. Oni sami za możliwość wspólnego grania płacą także wysoko, a mianowicie "Ceną" Artura Millera, a więc sztuką wybitnego amerykańskiego dramatopisarza. Problemami, jakie ona niesie, i refleksjami, jakie w widzu wywołuje, można by obdzielić kilka całkiem dobrych sztuk. Z kolei aktorstwem Machaliców dałoby się uatrakcyjnić niejedną realizację, bo jest ono na scenie w Piątkowie naprawdę pierwszorzędne.
Fabuła przedstawienia jest prosta. Oto na strychu dochodzi do sprzedaży starych mebli i do przypadkowego spotkania po latach dwóch zantagonizowanych braci. Henryk Machalica gra starego, prawie 90-letniego handlarza starociami. A to ledwo powłóczy nogami, a to tryska wigorem młodzieńczym, a to znów ledwo zipie, a to po mistrzowsku toczy grę o cenę starych mebli. Doprawdy znakomita kreacja.
Towarzyszą mu Piotr Machalica (policjant, troszkę toporny i pryncypialny), Aleksander Machalica (jego brat chirurg, człowiek - na odwrót - elastyczny) oraz Halina Skoczyńska (nieco zgorzkniała żona policjanta). Sympatii widzów nie rozmieniają na drobne, celnie wydobywając migotliwość postaci i uwypuklając ich niejednoznaczność.
Prosta, pomysłowa scenografia oraz oszczędna i niemal niewidoczna reżyseria Eugeniusza Korina dopełniają obrazu całości. W kulminacyjnych scenach coś wprawdzie pęka, ale nad finałem panuje już Henryk Machalica, który kończy rzecz z prawdziwie zabawną przebiegłością.
Jeśli znany sentymentalny przebój głosił, że "Serce to najpiękniejsze słowo świata", to sztuka Millera zda się mówić, że to właśnie cena jest tym najważniejszym słowem. Dziś rozumiemy to dobitniej niż kiedyś, zarówno kiedy traktujemy ją w sensie jak najbardziej potocznym, jak i wtedy, gdy rozumiemy jej najwyższy egzystencjalny wymiar: przemijanie to cena, jaką płacimy za życie.
