Mądry śmiech
"Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" w reż. Agnieszki Glińskiej w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Pisze Jacek Cieślak w Rzeczpospolitej.
Trzy godziny mądrego śmiechu gwarantuje sztuka scenarzysty słynnych "Samotnych" w przebojowej, ale i poetyckiej inscenizacji Agnieszki Glińskiej. Najpierw Krzysztof Warlikowski w "Krumie", a teraz ona - w formie bliskiej telenoweli mówi o niespełnionych tęsknotach zwykłych ludzi i ich szaleństwach, które składają się na tzw. normalne życie. Spektakl Warlikowskiego kładł nacisk na tragizm egzystencji, Glińska pokazuje, że od rozpaczy uwalnia śmiech. Trudno brać poważnie świat, gdy przypomina karuzelę absurdów, a każdy jest wariatem na życiowym rozdrożu.
Ojciec (Władysław Kowalski), lektor komunistycznej kroniki filmowej, puszcza bańki z piwa. Alicja (Dominika Ostałowska) może kochać się tylko przy świadkach, a Mucha (Waldemar Barwiński) z... odkurzaczem. Piotr (Jan Jankowski) i Jana (Małgorzata Kożuchowska) szukają miłości, a znajdują samotność. Zauważają tylko cudze szaleństwo, a nie własne - tak jak Matka (Jadwiga Jankowska-Cieślak), która ląduje w psychiatryku.
Zelanka trzeźwo patrzy na politykę. Dawna opozycja kojarzy się z podrywaniem kobiet na odwagę, a Unia Europejska ze zmianą kształtu butelek do piwa. Ale potrafi - z pomocą Glińskiej - z okruchów rzeczywistości wykrzesać teatralną magię: koc przekonuje Piotra, że jest jego inspiracją, ożywa kobiecy manekin.
Bohaterowie rozpaczliwie poszukują obecności Boga, ale remedium na banał życia poznał tylko Jerzy (Krzysztof Dracz): warto zwariować naprawdę, bo dopiero wtedy można zapomnieć o szaleństwie codzienności. Znamienne jest to, że zarówno Krum, jak i Piotr jedyną nadzieję widzą w pisaniu. Podświadomie marzą o losie Konrada? Może czas wrócić do "Dziadów"?
Na zdjęciu: scena z "Opowieści o zwyczajnym szaleństwie".
