Sen Rozalindy
Ze spektakli Piotra Cieślaka adepci wiedzy teatrologicznej mogliby poglądowo uczyć się dawnych konwencji i stylów. Wystawiona niedawno "Szkarłatna wyspa" była hołdem Meyerholdowskiej grotesce; z kolei zjadające trzy czwarte parterowej widowni proscenium udatnie upodabnia przestrzeń warszawskiego Dramatycznego do Szekspirowskiego "The Globe". Czy jednak zewnętrzne podobieństwa stylistyczne są kluczem do sukcesu w dzisiejszym teatrze? Cieślak czyta komedię Szekspira jako sen wygnanej Rozalindy; taka interpretacja dość spójnie prowadzi widza przez meandry fabuły. Ale i po trosze odbiera sztuce siłę: jeśli dziwaczna rzeczywistość Lasu Ardeńskiego jest tylko marzeniem, spod którego prześwitują wyorderowane mundury i dworskie stroje, jeśli jest jedynie utopijną ucieczką - to i gorzkie melancholizowanie Jakuba, i paradoksy Lakmusa, i rodząca się spod przebieranek i póz miłość nie mają mocy stanowiącej, zmieniają się w efektowną, acz niezakorzenioną w żadnej rzeczywistości retorykę. Przedstawienie jest logiczne - ale blade, jednostajne, bez wyraźnych kulminacji. Zostaje w pamięci sławny monolog Jakuba "Świat jest teatrem" z prawdziwą, mądrą melancholią mówiony przez Mariusza Bonaszewskiego, falset Grzegorza Wonsa naśladującego kontratenorów, świetna forma fizyczna Wojciecha Duryasza w roli wrestlingowca Karola. Rozczarowują niestety młodzi: poprawni, ale jakby skrępowani, beznamiętni; smuci to zwłaszcza w przypadku Rozalindy - Maja Ostaszewska tak brawurowo przecież weszła w zawód rolami w "Płatonowie" Lupy. Pierwsze koty za płoty, dalej na pewno będzie lepiej. Na widowni komplet dobrze, żywo reagującej młodzieży; znak, że proces odbudowywania podstawowego kapitału w Dramatycznym - widzów - postępuje. I oby tak szło dalej.
