Stopnie błazeństwa
"Skarpetki, opus 124" i "Księżyc i magnolie" w reż. Macieja Englerta w Teatrze Współczesnym w Warszawie. Pisze Jacek Sieradzki w Przekroju.
Dwa spektakle Macieja Englerta: sens w głupstwo opakowany
Maciej Englert zaczął sezon 2010/2011 francuską błahostką o dwóch aktorach szykujących spektakl; uznał jej sens za tak ważki, że podniósł bulwarowy ton oryginału w rejony omalże Beckettowskie. Kończy zaś ów sezon krotochwilą amerykańską osnutą wokół okoliczności powstania filmowej adaptacji "Przeminęło z wiatrem". Tym razem nie tuszuje slapstickowych gagów z trzaskaniem się po pyskach i obrzucaniem fistaszkami.
Wolno jednak sądzić, że w obydwu przypadkach zależy mu na tym samym: paru przemyconych myślach o teatrze, filmie, aktorstwie. O twórczości tyleż boskiej, co błazeńskiej, życiem płaconej, acz i wariackiej. W równym stopniu wymagającej uczciwości i oddania, co dystansu i zgody na chroniczny brak sprawiedliwości; żądającej naraz powagi i niepowagi; uwznioślającej i upokarzającej zarazem. Takie oksymorony można mnożyć; kto je czuje, widzi rozsądniej współczesne targowisko sceniczne z jego narcyzmem, rewolucyjnym ogniem i dziecinną pasją rozmontowywania wszystkiego, co dobrze zmontowane. Chciałoby się mu przytakiwać.
Aliści nie bardzo się da, gdy dojrzałą, sensowną postawę teatr sprzedaje w opakowaniu takich wierutnych głupstw, jak dziełko o dwóch ryżych clownach kretynach ćwiczących recytowanie Baudelaire'a albo farsidło, w którym producent z reżyserem wygłupiają się, odgrywając przed filmowym scenarzystą treść powieści pani Mitchell. Nie szkoda czasu? Porządnych sztuk przesyconych mądrą melancholią wobec świata i sztuki znajdzie się przecież multum; szef Współczesnego dobrze je wszystkie zna.
Na zdjęciu: "Skarpetki, opus 124"
