Gonitwa za niczym
"Słomkowy kapelusz" w reż. Piotra Cieplaka w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Pisze Agnieszka Celeda w Polityce
Widz, który kupił bilet w kasie Teatru Powszechnego w Warszawie na inscenizację słynnej farsy, przeżyje chwilę lęku, że chyba pomylił przedstawienia. Pierwszy obraz z szeregiem wykonawców stojących pod nagim murem i sceny następne, w których korowody postaci w strojach historycznych i symbolicznych zrzucają swe ubiory na transportowe wózki - wszystko to zda się dalekie od beztroskiej zabawy. Ale zabawa jeszcze będzie, tyle że nie całkiem beztroska.
"Słomkowy kapelusz" Eugene Labiche'a to w całości oszalała pogoń za głupstwem - za nakryciem głowy z włoskiej słomki, które koń bohatera farsy zjadł pewnej damie w Lasku Vincennes. By uniknąć skandalu, bohater pędzi za repliką kapelusza przez cały Paryż, a za nim gna narzeczona, bogata ogrodnikówna z prowincji, choleryczny teść i cały orszak ślubny w liczbie ośmiu fiakrów. Na każdym etapie pogoni mnożą się qui pro quo, wszyscy wdeptują w fałszywe sytuacje i opacznie odczytują intencje bliźnich. Co jest oczywiście wspaniale śmieszne i Piotr Cieplak jeszcze tę śmieszność podkręca, utrzymując spektakl w zawrotnym tempie i podkreślając mechanizm humoru (niektóre scenki powracają po parę razy, jakby zacięła się płyta).
Świetnie się czują w tej błyskotliwej i precyzyjnej zabawie aktorzy z Adamem Woronowiczem, Kazimierzem Kaczorem i Krzysztofem Stroińskim na czele. Zarazem jednak ów nieoczekiwany początek, a także całkiem poważne wiersze T.S. Eliota wplecione w tok farsy, pozwalają z dystansem spojrzeć na tę życiową gonitwę za niczym, którą wszyscy uprawiamy na co dzień. Nie, żeby zasmucić się ciężko - raczej by z pobłażliwym uśmiechem spojrzeć na samych sebie i na bohaterów pod błękitnymi parasolami odprowadzających wzrokiem słomkowy kapelusz ulatujący w niebo.
Na zdjęciu: scena ze "Słomkowego kapelusza".
