Ucho od kosmosu
MC Mayak" wrocławskiego teatru k2 przekonuje, że naprawdę ważne są emocje, bo polityka jest dość przypadkową wystawą transparentów i ulotek.
Spektakl Teresy Sawickiej i Konrada Imieli to minimusical pomyślany gwiazdorsko. Sam Imiela gra Włodzimierza Majakowskiego, trochę politycznego demiurga, trochę przewodnika rewolucyjnego chóru, czasem przeraźliwie samotnego kochanka.
Dwa obrazy sceniczne - pierwszy w stylu techno i trzeci, przypominający polityczną akademię dla bohaterów komiksu - są roztańczone w klimacie disco. Środkowy, miłosny obraz to los Tristana, ale jakby wyjętego z "Kolczyków Izoldy" Gałczyńskiego, z XX-lecia międzywojennego. Ta część jest najbardziej przekonująca. Motyw przewodni spektaklu niezwykle mocno nasyconego muzyką i liryką tworzą monologi samotnego poety nad szklanką herbaty, ogarkiem świecy i piecykiem żelaznym.
Ta wystygła koza i herbata na proscenium to jakby cytat z "mopsożelaznego piecyka" Aleksandra Wata - polskiego futurysty sponiewieranego Sybirem, jak większość z nich, przez komunizm, który współwymyślali. Majakowski Imieli także dość rozpaczliwie szuka sensu w poetyckich papierach. Pyta o wagę słów, miętosząc kartki jak kapryśny chłopiec, może XX-wieczny Konrad, który chętnie zmagałby się z Bogiem, a - zupełnie osamotniony - musi z milicją, politbiurem i kolegami z RAPP-u, komunistycznej organizacji pisarzy.
Jego wiersze nudzą w tej poetyckiej celi. MC Mayak kilkakrotnie przedziera się przez kostiumy - zmieniając osobowość jak bluzy. Jakby dziś od aplikacji na piersiach zależała prawda o nas, a życie było przymierzalnią w sklepie tekstylnym. Nagość torsu bohatera wywołuje zresztą niezamierzony efekt komiczny. - Ale przytył - szeptały panny w rzędzie za mną i całe liryczne staranie Konrada Imieli diabli wzięli.
MC Mayak - zafascynowany techniką - próbuje losu demiurga, stwórcy. Przez megafony jego wyznawcy spierają się z Bogiem w dyskotece wśród stroboskopowych świateł. Bardzo szybko okazuje się, że rozum w niewielkim stopniu kształtuje ich dionizyjskie upodobania. Seks i murzyńskie rytmy - to ich kręci. Honorata Mochalska i Andrzej Błachut przebrali aktorów w białe bluzy i błyszczące spodnie. Te nieprzezroczyste kokony śmiało demaskują seksualność mężczyzn, a kompletnie deformują kobiecość. W tym obrazie Grzegorz Wojdon demonstruje niezwykłą sprawność warsztatową. Tańczy i śpiewa jak Joel Grey i ma równie seksowny tyłeczek.
Podobnie, ale na czarno, jest w ostatniej scenie "lewicowych" przemarszów, które dzieją się na wybiegu z pokazów mody. Bohaterowie rewolucji stają się komiksowymi Red-Star-menami - z imponującą czerwoną gwiazdą na piersiach. W głupawce pochodu tracą wątpliwości i zwykłą radość życia. Najpierw fortissimo wyśpiewują o urokach komunizmu, potem są poniewierani przez tajniaków. Tu czaruje Marta Zięba - to na nią patrząc, romantycy pisaliby o łabędziej szyi i profilu bogini.
Piękny jest obraz drugi - miłosny. Bardzo kameralny dialog liryczny pomiędzy Majakowskim Imieli a Iloną Ostrowską, Lila Brik, wielką miłością poety. Ich niemal szeptany refren o tym, że kosmos nasłuchuje bicia serc kochanków jak wielkie psisko z kleszczami gwiazd w uchu, jest po prostu pięknie zaśpiewany. To, że mijamy się w miłości z oczekiwaniami partnera, choć banalne, ma coś z czarodziejskiego klimatu losów Tristana i Izoldy. I lśniąco-szara suknia z niebieską błyskawicą na boku, zmysłowo oplatająca Lilę, i jej stopy w przezroczystych baletkach. Bosonoga contessa!
Reszta, nawet finał z efektownym rewolwerowym samobójstwem - nie intrygują. Adam Cywka i Mariusz Drężek aktorsko solidni. Bogna Woźniak i Tomasz Orpiński (oboje z PWST) - więcej niż przyzwoici. Ale zabrakło w tym spektaklu czytelnej choreografii i scenariusza, roztańczonej i spójnej opowieści.
A sama poezja Majakowskiego? Jak Związek Radziecki - jest dziś tylko widmem komunizmu. Raczej niezabawnym. I bełkotliwym jak tytuł spektaklu.
