Sztuka i szaleństwo
W ramach Dni Teatru Wielkiego w 170-lecie otwarcia gmachu na pl. Teatralnym obejrzeć dziś można niezwykły spektakl dramatyczno-baletowy poświęcony jednemu z najsłynniejszych tancerzy baletowych wszechczasów Wacławowi Niżyńskiemu
Jego kariera trwała zaledwie dziesięć lat, a do dziś otacza go legenda. Słynny tancerz był z pochodzenia Polakiem, urodził się w Kijowie 12 marca 1891 r. Od siódmego roku życia uczęszczał na wydział baletowy Cesarskiej Szkoły Teatralnej w Sankt Petersburgu. Dziesięć lat później był już pierwszym solistą baletu petersburskiego Teatru Maryjskiego. W 1909 r. zadebiutował w występującym w Paryżu zespole Baletów Rosyjskich, a wkrótce został największą ich gwiazdą, tańcząc m.in. "Pietruszkę" Strawińskiego, a w 1912 r. układając swoją pierwszą choreografię - "Popołudnie fauna" do muzyki Debussy'ego. Rok później odbyła się najgłośniejsza premiera zespołu - "Święto wiosny" Strawińskiego z choreografią Niżyńskiego.
Po kilku latach samodzielnej kariery Niżyński począł zdradzać pierwsze symptomy choroby umysłowej. W 1918 r. zamieszkał w Szwajcarii i w ciągu kilku tygodni napisał dziennik, pełen osobistych wyznań, wspomnień i rozważań o sztuce. Rok później ostatni raz wystąpił publicznie na recitalu w luksusowym hotelu w Sankt Moritz. Aż do swej śmierci w 1950 r. walczył z chorobą, to odzyskując równowagę psychiczną, to popadając w głęboką melancholię. Do końca życia opiekowała się nim żona Romola, po śmierci męża publikując swoją książkę "Ostatnie lata Niżyńskiego".
Reżyser spektaklu w Teatrze Wielkim Krzysztof Zalewski i choreograf Emil Wesołowski wykorzystali w przedstawieniu fragmenty "Dziennika" Niżyńskiego i muzykę "Święta wiosny" Igora Strawińskiego, przedstawiając obraz wewnętrznej walki wybitnego i szalonego artysty z własnymi słabościami i z otaczającym go światem. W roli Niżyńskiego wystąpił Krzysztof Kolberger, a w epizodach tanecznych soliści baletu Teatru Wielkiego.
