Kwiaty Garcii Lorki
"Teatr to poezja, która podnosi się z kart książki i staje się własnością człowieka. A kiedy to się urzeczywistnia, człowiek mówi i krzyczy, płacze i rozpacza. Teatr wymaga, aby każda postać sceniczna ukazywała się w kostiumie poezji i aby równocześnie jej krew i kości były widoczne" - mówił Federico Garcia Lorca i konsekwentnie starał się realizować te założenia.
Dlatego też jego dramaty, są oryginalnym stopem poezji, zaskakującego niekiedy w swej doskonałości i szczegółach obyczajowych realizmu, widać w nich spontaniczną radość i melancholię, żart, groteskę i tragizm. Wnosi poezję do codziennego życia, albo tylko ujawnia ją, sięgając do bogatych źródeł hiszpańskiej poezji ludowej.
Jest w jego dramatach, a szczególnie w "Rosicie" coś, co można nazwać teatralnością. Chodzi tu o sposób budowania postaci ostrymi konturami, zmienność konwencji, bezpośrednie nawiązywanie do komedii dell'arte; wszystko to razem nie może chyba istnieć w pełni bez przestrzeni scenicznej i kontaktu z żywym aktorem. Na małym ekranie zacierają się ostre przejścia w budowaniu nastroju, albo też stają się sztuczne, nie znajdują usprawiedliwienia.
Wczorajsze przedstawienie, które oglądaliśmy z taśmy telerecordingu, znużyło chyba telewidzów i to mimo świetnej obsady. Dopiero końcowy monolog Rosity - Aleksandry Śląskiej, był czymś co mogło poruszyć. Najbliższy był bowiem temu, co określamy jako specyfikę przekazu TV. Poezja gdzieś się jednak ulotniła, wyblakła, kwiaty Garcii Lorki zwiędły zanim rozkwitły.
Nie widzę innego sposobu - "Rositę, czyli mowę kwiatów", aby była czytelna w TV, trzeba by opracować specjalnie dla małego ekranu, wczytać się w jej konwencję, znaleźć dla jej wyrażenia specjalne środki wyrazu. Reżyser M. Broniewska tylko przeniosła "Rositę" na mały ekran. A to za mało.
