Warszawa. Strzępka&Demirski laureatami Paszportów Polityki
Paweł Demirski i Monika Strzępka zostali laureatami Paszportów Polityki 2010 w kategorii teatr.
Nagroda za konsekwentnie rozwijany projekt teatru krytycznego. Za odwagę mówienia więcej i ostrzej, niż chcielibyśmy usłyszeć. Za żywiołową teatralność łamiącą bariery "dobrego smaku" na rzecz "dobrego myślenia".
Paweł Demirski urodził się w 1979 r. w Gdańsku, Monika Strzępka - w 1976 r. w Tuchowie pod Tarnowem. Dramatopisarz, który studiował architekturę na Politechnice Gdańskiej oraz dziennikarstwo i komunikację społeczną na Uniwersytecie Wrocławskim, i reżyserka, absolwentka Akademii Teatralnej w Warszawie, tandem w życiu i na scenie. Pierwszy wspólny spektakl - piętnujące narodową martyrologię "Dziady. Ekshumacja" - zrealizowali w 2007 r. we wrocławskim Teatrze Polskim. Najważniejsze przedstawienia stworzyli w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu: "Był sobie Polak Polak Polak i diabeł", "Diamenty to węgiel, który wziął się do roboty", "Niech żyje wojna!!!" oraz "Był sobie Andrzej Andrzej Andrzej i Andrzej".
Uprawiają sztukę krytyczną. Wykorzystując anarchistyczny potencjał śmiechu (ich ulubione gatunki sceniczne to burleska, farsa, slapstick, komedia), uczą, że kształt świata jest wynikiem walki interesów rozmaitych grup, że obok prawdy zwycięzców jest także prawda przegranych i to na nią zwracają uwagę widzów. Czarnym charakterem w ich teatrze staje się wszystko to, co chce uchodzić za oczywiste, jedyne i niepodważalne. Szczególnie: neoliberalizm, kapitalizm, konsumpcjonizm oraz polska narodowa martyrologia. Wkrótce ukaże się wybór dramatów Demirskiego zatytułowany "Parafrazy".
***
Nominujący o Pawle Demirskim i Monice Strzępce:
Szczególne uznanie należy się Demirskiemu za bezkompromisowy sposób wprowadzenia na polskie sceny dyskursu postpamięciowego, który w jego ujęciu ma anarchiczny potencjał rodzący się z autentycznego gniewu. Monika Strzępka wypracowała formę sceniczną, która służy kongenialnemu przekładowi jego tekstów na język sceny. Oryginalna metoda pracy z aktorami przyniosła skutek w postaci utworzenia się stałego ensemblu ofiarnych, a zarazem obdarzonych wielką świadomością formy i umiejętnością zdystansowania się do siebie aktorów.
Anna R. Burzyńska
Za konsekwentnie rozwijany od lat projekt teatralny, w którym rozmontowują oficjalne i potoczne, mocne definicje narodowej wspólnoty, tożsamości, zbiorowej pamięci. W teatrze Demirskiego/Strzępki odzyskują znaczenie sformułowania sztuka krytyczna, sztuka zaangażowana.
Marcin Kościelniak
Za spektakle "Był sobie Andrzej Andrzej Andrzej i Andrzej" oraz "Niech żyje wojna!!!". Za groteskowe pokazanie wszystkich tych mądrali, zarówno z lewej, jak i z prawej strony naszej, za przeproszeniem, polityczno-kulturalnej sceny. Za głos w imieniu wszystkich wykluczonych.
Jacek Cieślak
