Gra pożądań
Motorem życia bohaterów francuskiego dramaturga Bernarda Marie Koltesa jest pożądanie. Tak też jest w jego Powrocie na pustynię, który w Teatrze Powszechnym w Warszawie wystawia Anna Augustynowicz. Z reżyserką rozmawia Aleksandra Rembowska.
TS: O czym opowiada dramat Koltesa?
AA: To dzieje francuskiej rodziny, którą poznajemy, gdy po latach wygnania wraca z Algierii do rodzinnego domu Mathilde (Dominika Ostałowska) z dziećmi. Przed laty wyrzucił ją stąd brat Adrien (Adam Woronowicz), z którym żyła w kazirodczym związku. Zrobił to z zazdrości, gdy Mathilde zaszła w ciążę z arabskim służącym i urodziła córkę. Jak będzie teraz wyglądało życie tej rodziny? Relacje między jej członkami są skażone. Kazirodcza przeszłość rodzeństwa rzuca cień na wszystko.
Bohaterowie nie są w stanie się porozumieć ani okazywać sobie uczuć. Dramat Koltesa przypomina grecką tragedię.
TS: W tle sztuki słychać echo napiętych stosunków francusko-algierskich z początku lat 60. Czy to zaciekawi polskiego widza?
AA: Koltes pisze o wojnie, która jest w nas, w naszych myślach, pragnieniach. Gdyby jednak szukać odniesień, nasuwa się podobieństwo z wojną w Iraku. Chociaż jest daleko i tak nas dotyczy. To! Co wyróżnia bohaterów dramatu? AA: Dzieci są stare, a ich rodzice niedojrzali. Dlatego w moim przedstawieniu wszystkich bohaterów grają aktorzy w tym samym wieku. Tacy, którzy potrafią jednocześnie okazać i dojrzałość, i dziecięcość tej samej postaci.
TS: Wspólne życie bohaterów przypomina rodzinny ring.
AA: Mathilde poszukuje korzeni i miejsca, w którym mogłaby poczuć się pewnie. Myślę, że w swoich lękach i błądzeniu przypomina nas, ludzi pozbawionych etosu i celu. Zdarza się przecież, że rodzinny nasz dom, z którego powinniśmy czerpać siły, staje się, tak jak w przypadku Adriena i Mathilde, ringiem. A na nim można tylko przegrać lub wygrać. Wyciągnijmy więc z tego wnioski.
