Wieczór niegwiazdorski
"Skarpetki, opus 124" w reż. Macieja Englerta w Teatrze Współczesnym w Warszawie. Pisze Tomasz Miłkowski w Przeglądzie.
Można było się spodziewać, widząc na afiszu nazwiska Piotra Fronczewskiego i Wojciecha Pszoniaka, że będzie to wieczór gwiazdorski. Tymczasem nic z tego, choć sztuka francuskiego autora aktora opowiada właśnie o dwóch zmierzchających gwiazdorach, kończącym karierę Bremoncie (Pszoniak) i kiedyś zapowiadającym się na wielkość Verdierze (Fronczewski), którzy spotykają się, aby pracować nad spektaklem. Verdier, przekonany o wartości scenariusza i swoim reżyserskim talencie, zamierza zaprezentować spektakl, złożony z fragmentów muzycznych i wierszy poetów francuskich, pewnemu producentowi i w ten sposób wrócić na scenę. Sęk w tym, że ten producent okazuje się niemal Godotem, a panowie niespecjalnie umieją grać na instrumentach, choć się starają, a nadto niemal wszystko ich dzieli. Bremont uosabia ksenofoba i zadufka, Verdier demonstruje otwartość, ale ma duszę satrapy. Tak to się zaczyna, a właściwie zacząć nie może, bo reżyser chciałby, aby wystąpili w przebraniu klaunów, Bremont zaś nie chce nawet o tym słyszeć, dochodzi do utarczek, niemal do rozstania, ale na koniec okazuje się, że są sobie niezbędni. Historia prosta i stara jak świat, opowiedziana zręcznie, z dowcipem i lirycznym akordem. Prawdziwym jednak sukcesem tego przedstawienia jest powściągliwość użytych przez aktorów środków. Obaj bez tak dobrze znanych widzom naleciałości i manier rysują bohaterów po ludzku, niemal jakby od początku tworzyli swój artystyczny portret. Portret aktora i równocześnie człowieka, który przegapił w życiu coś ważnego i teraz doskwiera mu samotność. Reżyser Maciej Englert zadbał o tę subtelnie wycieniowaną grę, w której nie ma miejsca na popisy, znalazł się za to skromny namysł nad tym, czym jest i być może otwarcie na drugiego.
