Artykuły

To był ciekawy rok. Rok klarowania się we Wrocławiu teatralnej atmosfery. Okrzepł w Teatrze Polskim Paweł Miśkiewicz, twardo stanęła na nogach we Współczesnym Krystyna Meissner

Miniony rok pokazał najważniejszą różnicę pomiędzy Polskim a Współczesnym - w pierwszym aktorzy żyją złudzeniami, grając jednak drugorzędną literaturę lub ramoty, w drugim aktorzy walczą o widza, nie lękając się prowokacji.

Prawie oczyszczeni

Kiedy wychodziłem po premierze "Oczyszczonych" z Teatru Współczesnego, profesor Józef Kelera, kręcąc głową, dwakroć powtórzył: "Niech pan nie pyta, co sądzę o tej sztuce, niech pan nie pyta...". Ja byłem urzeczony. Zobaczyłem we wrocławskim teatrze dramatyczny mix, przejrzyście złożony z okładek Pink Floyd, słów jak z Sonntag, klipów Tool, komiksów Gannisa Eartha i czarno-białych fotografii Roberta Mapplethorpe'a, tak sugestywny, że nawet po dwóch tygodniach od premiery, gdy zamykam oczy, wciąż mam pod powiekami wyświetlane na szpitalnej, wykafelkowanej ścianie obrazy wielkiego na pół sceny ptaka w zwolnionym locie czy lawendowego pola. Taka wizja odrzuci wielbicieli klasycznych anegdot, fabuł, narracji czy dialogów, ale zachwyci ludzi, którzy świadomie żyją z ekranem za pan brat!

W spektaklu o miłości i zabijaniu reżyser Krzysztof Warlikowski uczynił widzów jednym z bohaterów zdarzeń. Już od pierwszej sceny publiczność, której stopy dotykają sceny, staje się uczestnikiem śmiertelnej zabawy Tinkera - psychopatycznego lekarza, dilera narkotyków, tresera uzależnionych.

Dialog cząstkowy

Ten nastroszony potwór sali nie tylko ma na wszystko baczenie, ale też natychmiast ogłasza dezaprobatę, radóść czy nudę. To niezwykle cenne doświadczenie z tego sezonu! Że tak właśnie będzie, zapowiadał już Międzynarodowy Festiwal Teatralny Dialog - Wrocław (8-14 października), którym Krystyna Meissner jednak wskazała pułap scenicznej atrakcyjności tym z wrocławian, którzy żyli złudzeniami o artystycznej potędze ich miasta. Meissner każdemu z widzów dała w ciągu tygodnia to, co mu się należy od teatru: nowoczesny seks, kolorowe obrazy, diaboliczne orgie, thriller, obok aktorów marionety i kukły.

Pora umierać

Po "Przypadku Klary" w Polskim profesor Janusz Degler powiedział: - Pora umierać! Ten spektakl zachwyci telemaniaków, inteligentów - nie. W wielobarwnym, multimedialnymi i hałaśliwym przedstawieniu Pawła Misiewicza psychologiczne monologi przypominają telewizyjny casting. Reżyser: pokazał show tylko tak realny, jak prawdziwe są opowieści w mediach. Kolejne sceny czynią z widzów rasowych podglądaczy. Szybko, więc bezrefleksyjnie. "Przypadek Klary" Miśkiewicza i Hanickiej (scenografia jest tu ważna) ogląda się jak świetny program i tylko jak program w TV.

Na obrzeżach

Rzeczy ważne dzieją się także na obrzeżu teatralnego życia - jak "Burza" dyplomantów wrocławskiej PWST. Pokazują widzom Szekspira czystego jak łza. Spektakl Andrzeja Makowieckiego pyta o więzi między ludźmi, oskarżając wszelką władzę, i ma w sobie wiele poetyckiej siły.

Ośrodek Grotowskiego znów w znakomitej formie. Odważnie lansuje teatry zza wschodniej granicy - niektóre naprawdę świetne. Na sympozjum "Dziady i/lub dziady" przyjechali najsławniejsi poloniści, teatrolodzy i antropologowie kultury.

Były też w Ośrodku dwa dni rozmów Petera Brooka, Jamesa Moore'a, Laurence'a Rosenthala i Tilo Ulbrichta o Georgiju Gurdżijewie.

Pisarze do pióra

Godzi się jeszcze wspomnieć o twórczej wenie Jerzego Łukosza, bo o Lidii Amejko akurat nieco ciszej. Wrocławski prozaik i dramaturg idzie przez polskie sceny jak burza. Waldemar Krzystek wrocławski reżyser, zrealizował w jeleniogórskim Teatrze im. Norwida "Hauptmanna" - widowisko teatralne o przymusowym spotkaniu wielkiego pisarza, który miał w Jagniątkowie dom, z Sowietami. Z pewnością da nam do myślenia ogłoszony przez Teatr Polski konkurs na współczesną sztukę. Nagrodzone prace mamy ujrzeć na scenie.