Matka
"Jerzy Jarocki nie jest, jakby niektórzy chcieli, artystą wykalkulowanym. Jego intelektualizm, a więc rozumowanie nie jest celem samym w sobie. Jest tylko żywym protestem przeciw artystycznej nieświadomości i nadużyciom tak chętnie powołującym się na natchnienie" - te słowa Gustawa Holoubka wyjątkowo trafnie oddają metodę twórczą wybitnego polskiego reżysera. Widać ją zarówno w dawnych przedstawieniach, jak i tych wyreżyserowanych ostatnio.
Właśnie "Matką" Stanisława Ignacego Witkiewicza w reżyserii Jarockiego Teatr Telewizji inauguruje nowy cykl prezentujący 100 najwybitniejszych przedstawień wyłonionych przez Akademię Teatru Telewizji. "Matka" - niesmaczna sztuka w dwóch aktach z epilogiem, jak napisał w podtytule sam autor, powstała w roku 1924, ale nie miała przed wojną premiery w teatrze profesjonalnym. Premiera odbyła się w Krakowie dopiero w 1964 roku. Jak to zwykle w sztukach Witkacego bywa, bohaterowie i ich świat są całkowicie zdegenerowani, ich zachowania surrealistyczne, daleko odbiegające od normy. Tytułowa matka jest zdeklasowaną baronówną von Obrock, która popełniła mezalians, wychodząc za mąż za stolarza Węgorzewskiego. Z tego związku urodził się Leon. Mając już 30 lat, ciągle jest na utrzymaniu matki, zaś wolny czas poświęca na filozofowanie w stylu: "Faktem jest, że ludzkość degrengoluje coraz bardziej". Swoją ideę ratowania ludzkości zawiera w małej, 36-stronicowej broszurce.
Spektakl, będący przeniesieniem przedstawienia ze Starego Teatru, powstał w roku 1976. Przed 23 laty reżyser i scenograf Krystyna Zachwatowicz zastosowali oryginalne rozwiązania formalne. Sam Witkacy w didaskaliach zaznaczał, jak ważna jest kolorystyka i zrealizowane to zostało bardzo pomysłowo. Na najwyższe uznanie zasługuje też aktorstwo, zwłaszcza Ewy Lassek w roli tytułowej, Marka Walczewskiego (Leon) i Ewy Dałkowskiej (Zofia Plejtus).
