Rozpoczyna działalność Instytut Teatrów Ludowych
22 kwietnia 1929 - Powstał Instytut Teatrów Ludowych.
Próby stworzenia organizacji skupiającej i kierującej amatorskim ruchem teatralnym podejmowano jeszcze w okresie zaborów. U progu niepodległości zorganizowano Związek Teatrów Ludowych, który w miarę upływu czasu przekształcał się w związki regionalne. Zaistniała wtedy potrzeba jednostki centralnej. Instytut Teatrów Ludowych miał przede wszystkim pełnić funkcje naukowo-badawcze, wytyczać generalną linię programową, uświadamiać zespołom cele artystyczne i społeczne nowoczesnego teatru ludowego. Jego twórcami byli Jędrzej Cierniak i Jerzy , którzy poprzez zorganizowaną przez siebie placówkę spopularyzowali idee nowej sceny amatorskiej opartej na twórczym i indywidualnym podejściu do tradycji kulturalnych wsi polskiej. Służyły temu akcje wydawnicze i kształceniowe, pokazujące teatr tworzony przy pomocy obrzędów, misteriów religijnych, pieśni, ballad, legend i klechd. Instytut wydawał czasopismo "Teatr Ludowy", opublikował własnym nakładem m.in.: "Pastorałkę" Leona {#os#7466}Schillera i "Powsinogi beskidzkie" Emila {#au#1208}Zegadłowicza{/#}. Ambicją Instytutu było również prowadzenie badań naukowych, przede wszystkim etnograficznych, które zmierzałyby do całościowego oglądu dorobku kulturalnego wsi polskiej.
Dzisiaj Instytut Teatrów Ludowych jest przede wszystkim hasłem, za którym kryje się aktywny teatr ochotniczy dwudziestolecia, wspierany postulatami odrębności tematycznej i artystycznej wobec scen zawodowych. Zjawiska teatru ludowego nie sposób zrozumieć pomijając szersze tło społeczne i polityczne: ważne i inspirujące, życie partii ludowych, przede wszystkim jednak ruch młodowiejski (ze związkami młodzieżowymi i uniwersytetami ludowymi), który wykorzystywał kulturę ludową w edukacji i dowartościowywaniu młodych mieszkańców wsi. Działacze ludowi i oświatowi kontynuowali pracę również w czasie okupacji. Konspiracyjny Ludowy Instytut Oświaty i Kultury zwerbował do swych szeregów, obok twórców Instytutu, Kazimierza i Feliksa {#os#}Popławskiego. Po roku 1945 był Instytut pierwszą dobrowolną organizacją oświatową, kontynuującą przedwojenne formy pracy w teatrze amatorskim. Szykanowany za związki z partiami opozycyjnymi, przede wszystkim z Polskim Stronnictwem Ludowym, zawiesił działalność w 1948 roku ze względu na kłopoty finansowe. W PRL teatr w kształcie realizowanym przez Cierniaka atakowano wskazując na jego powiązania z agraryzmem, mistycyzmem, wreszcie - z dużym ładunkiem tradycyjnej wiejskiej religijności. Kulturę ludową zredukowano do folkloru rozumianego jako tradycje muzyczne, taneczne i materialne wsi, odrzucając całą sferę kultury duchowej; w teatrze zaś z uporem walczono z wszelkimi formami obrzędowymi. Scena amatorska zepchnięta została do roli gorszej krewnej teatru zawodowego.
