Przeszłość nigdy nie umiera
Wystawiona w ramach Studia Teatralnego Dwójki inscenizacja "I odpuść nam nasze winy" oparta została na dwóch opowiadaniach Faulknera - "Azyl" i "Requiem dla zakonnicy". To połączenie nasuwa się automatycznie, ponieważ to drugie, nie dokończone opowiadanie jest właściwie opisem dalszych losów bohaterów "Azylu" i sam autor próbował wraz z Joan Williams stworzyć taką sztukę. Adaptator i reżyser telewizyjnej realizacji Maciej Dutkiewicz zrezygnował z wielu ubocznych wątków skupiając się na finałowym fragmencie losów Temple i Govana Stevensonów po morderstwie ich dziecka.
Wzajemne uwikłanie bohaterów prowadzi do absurdalnej sytuacji, kiedy to matka broni morderczyni własnego dziecka. Na wszystkich ciąży widmo przeszłości. Temple nazywała się Drake i po zgwałceniu przez impotenta była przez pewien czas prostytutką, a nad Govanem wisi widmo alkoholizmu. - Przeszłość nigdy nie umiera - powie adwokat Ashley.
Najwyrazistszą postacią opowiadań i inscenizacji jest Temple Drake. To osoba bardzo złożona. Stosunkowo łatwo byłoby wszystkie jej nieszczęścia zrzucić na karb zewnętrznych uwarunkowań, okoliczności i złych ludzi. Ale ona wie, że przyczyna tragedii tkwi również w niej samej. Zbyt późno zaczyna walczyć z niesprawiedliwością, którą - jak powie adwokat - "pokonać może tylko prawda albo miłość?". Temple nie jest już zdolna do miłości. Wybiera więc drogę prawdy.
W telewizyjnym spektaklu bardzo dobrą kreację w roli Temple stworzyła Maria Pakułnic. Aktorce udało się wiarygodnie oddać pewną wewnętrzną sprzeczność i dysharmonię osobowości Temple - wrażliwość i brutalność, dobro i zło, piękno i odrazę. Z założenia pozostałe postacie znalazły się w tle, ale aktorstwo Grażyny Strachoty, Wojciecha Wysockiego, Jerzego Kamasa, Marka Bargiełowskiego, Jana Machulskiego pozwoliło spektaklowi o mrocznej stronie człowieka nadać bardziej humanistyczny wymiar. To był dobry spektakl Studia Teatralnego Dwójki i warto na tę, często niełatwą w odbiorze, scenę częściej zwracać uwagę.
